Ik denk dat ik straks maar eens een paar uur ga slapen. In het hospitaal zelf lukt dat niet echt: nacht 1 wegens allerlei alarmsituaties bij Louis, nacht 2 ook wegens Louis en ook wel enorm veel lawaai op de gang van zieke kindjes, en vannacht, dag 3, wegens één dame in de nachtdienst die het blijkbaar fijn vond om al wat ze wou zeggen te roepen.

Ook in de kamer trouwens: van de strekking verpleegpersoneel die tegen iedereen even luid spreekt, en die naar om het even wie even weinig de indruk geeft te luisteren. Of de patiënt nu een kind van bijna drie jaar is, of een student geneeskunde, of een dementerende bejaarde: “ah dag meneer!!! gààt het een beetje béter vandààg?!!? hebben we ons soepke schoon opgedronken?!?? jààà?!!?! en was het goèd!?? en hoe is’t nog met het buikske? nog krampkes?!?!! en hebben we schoon pipi gedaan?!!???”

Grr. Nièt mijn ding. In de vooravond was het nochtans wél ein toller Typ, van het type verpleger-voorlopig-nog-zonder-burn-out die er helemaal voor ging, en de tijd nam om vriendelijk te zijn tegen Louis.

Alhoewel, ik overdrijf. Op die ene verpleegster na, is iedereen zeer vriendelijk en correct. Want het kan niet gemakkelijk zijn, zo’n hoop kleine kinderen bij elkaar en te weinig personeel: ze hebben gewoon geen tijd om de kindjes die aan het wenen zijn op tijd te troosten.

Wel vreemd: er zitten daar kinderen die de hele dag geen bezoek krijgen (ouders zelf ziek, ouders aan het werken, who knows?), en ik vroeg of ik daar geen speelgoed of zo moest voor meenemen, of dat ze misschien een DVD van Bob de Bouwer of Pingu of Plop wilden zien op de portable. Blijkbaar niet, wist een dame mij te vertellen: “dat zijn meestal Turkse kindjes en die weten niet wat spelen is–steek daar speelgoed bij en ze weten niet wat gedaan”.

Hmm, specieus. Ik vraag mij af of dat echt zo is. Ik vermoed van niet: rechtover onze kamer komt er zeer regelmatig een mevrouw met haar Turks zoontje spelen, en dat geeft mij niet echt de indruk niet te weten wat spelen is

Enfin. Dus. Vannamiddag wat slaap inhalen, weer de nacht doorsteken, morgen naar Brussel vergadering, wat proberen slapen in de namiddag, weer de nacht doorsteken, morgenmiddag vergadering, wat proberen slapen, nacht doorsteken, ik veronderstel dat het wel een gewoonte wordt.

Gelukkig dat het al wat beter gaat met Louis. Vannacht had hij geen hoge koorts meer, de baxter is weg, en we zijn al in het stadium dat de kinesiste komt tapotteren. En, vooral: hij is al wat minder apathisch. Want dat was wel het griezeligste van alles. Dat hij op niets reageerde.

Enfin. Zodus.