Europese top mislukt begod. Enfin, dan maar l’Europe à deux vitesses zeker? Mij eigenlijk niet gelaten. En hopen dat er iets onder Iers voorzitterschap kan gebeuren.

Op een andere noot: ik blijf vannacht bij Louis in het hospitaal. Gelukkig is er een stopcontact op overschot voor de computer, want anders kom ik de nacht hier niet door.

Mijn boek (The Power of Bable, leest op het eerste gezicht als een absolute aanrader) krijg ik niet gelezen omdat het licht Louis wakker houdt. Er is wel tv maar daar kan Louis ook niet van slapen, en zelfs mocht hij er niet door wakker gehouden worden: hij maakt zoveel kabaal met zijn voortdurend hoesten dat er toch niets te horen is.

Zelf proberen slapen is er niet bij, wegens dat ze voortdurend binnen en buiten komen: om het uur uitgebreide controles om te zien of hij niet te weinig zuurstof in zijn bloed krijgt (en desgevallend bijsturen met medicatie of door extra zuurstof toe te dienen), om de paar uur zijn antibiotica en watnog bijvullen (hij ligt aan twee baxters), om de paar uur de luchtbevochtiger bijvullen, van tijd tot tijd de buisjes van de baxters ontblokkeren, enfin, veel verkeer.

En het is hier 37° op de kamer met een relatieve luchtvochtigheidsgraad van 98%, en ik heb barstende hoofdpijn, diarree, gewrichtspijn en buikpijn, en Louis ligt zwaar te rochelen als hij niet hoest, en op de (bomvolle) gang zijn er voortdurend kindjes aan het wenen, en daar moeten ook uiteraard om de zoveel tijd de medicatiebuisjes bijgevuld worden: piep piep piep piep, vijf minuten aan een stuk, om de tien minuten…

Maar: ik klaag niet. Nosirree. Iedereen is altijd zo geruststellend, en ik heb dan liever dat ze mij echt zeggen waar het op staat dan dat ze doen alsof–ik dus daarnet aan de dokter gevraagd toen die langskwam hoe het precies zat met Louis. Al helemaal klaar voor de speech van “alles komt wel goed er zijn wel meer kindjes met complicaties van griep”, maar die mens kwam af met iets in de zin van (na lang nadenken en aandachtig zijn papieren bekeken te hebben) “wel, het ziet ernaar uit dat hij nu wel buiten levensgevaar is”. En ook dingen als “ik heb liever dat hij wakker blijft dan dat hij in coma geraakt”. Idemditto qua eerlijkheid bij de verpleegster, die met zo’n draagbaar monitortje (er zijn teveel kindjes die er nog slechter voor staan om iedereen een eigen monitor te geven) de bloedzuurstof kwam meten, die bleek laatst 83 te zijn terwijl het meer dan 95 zou moeten zijn: helemaal niet goed, vandaar trouwens dat ze om het uur komt checken.

Ja, het brengt de zaken wel in perspectief, zo te horen dat we ei zo na met een dood kindje zaten.

En dan ga ik nu naar The Hulk kijken.