Toegekomen in het hospitaal om kwart voor zeven of zo: de balie was nog geeneens open.
Zelie zag het helemaal zitten, ze was voor geen centimeter nerveus.
Aangemeld aan de check-in, naar het zevende, uitgekleed, gemeten en gewogen…
…en dan meteen op een bed naar het operatiekwartier gerold.
Ze had haar wiskunde-boek mee, en daar heeft ze met zeer veel enthousiasme in gewerkt:
Binnengeroepen in het kwartier, en ik mocht gaan zitten uitwaaien in de wachtzaal. Welgeteld anderhalve minuut later zat ik te slapen, zo ongeveer een minuut of veertig later (mooi gedroomd, trouwens) stond er iemand aan mijn schouder te schudden en mocht ik binnen op de recovery.
Zelie lag er nog helemaal te slapen:
Ik heb ze rustig laten wakker worden: uit ervaring weet ik dat er niets vervelender is voor de andere mensen in de recovery dat er in de buurt iemand staat te roepen “wakker worden! wakker worden!”
Toen ze na een paar minuten vanzelf wakker werd, was het wel meteen erg: vreselijk pijn aan haar oren, wenen, the works.
Later zou blijken dat ze na de operatie een suppo hadden gestoken, maar dat dat wel een béétje een lichte suppo was, en dat ze gerust wat meer pijnstilling had mogen krijgen.
Maar bon. Als ze helemaal wakker was, zijn we terug naar het zevende gerold, daar heeft ze nog een dikke lepel siroop gekregen, en het was al snel beter:
Zelie: “Een brevet van beste slaper? Ik denk dat ze dat hier aan iedereen geven.”
Na een kwartiertje of zo op de kamer, en vooral van zodra ze haar eerste water mocht drinken, was Zelie er helemaal over.
En dan heeft ze haar wiskundeboek weer bovengehaald, en is ze verder gaan werken.
Verpleegster: “Oh, ben jij je huiswerk aan het maken?”
Zelie: “Nee hoor, ik heb een extra werkboek van wiskunde gekocht.”
Verpleegster: “Doe jij dan zó graag wiskunde?”
Zelie: “Nee, eigenlijk niet. Ik doe niet graag wiksunde.”
Maar toch doen, een mens vraagt zich af.
Afijn. Het werd echt wel lang wachten, daar: de dokter had gezegd dat hij rond de middag zou langskomen. Gelukkig kwam er redelijk snel een tweede meisje binnen, waarbij net een buisje verwijderd was. En hebben ze samen de speelhoek ontdekt, en de boekjes.
Ik heb ondertussen wat gekeken naar Primer. Een beetje na de middag is Sandra met Jan en Anna toegekomen (Louis zat in het schaken).
Toen de dokter kwam, heeft die niet veel meer gezegd dan wat ik al wist, maar goed, we hebben van de okkasie gebruik gemaakt om afspraken vast te leggen voor Louis en Jan, die alletwee ook van slecht horen last beginnen krijgen.
Reacties
13 reacties op “Een dagje hospitaal”
Wenende kids, breaks my heart. Zo erg zielig dat ze er dan uitziet! Gelukkig dat ze niet graag wiskunde doet, dan kan ze zich tenminste met wiskunde bezig houden! (Ik probeer de redenering te volgen)
Ik volg haar redenering ook niet, troost u.
Ik weet het, ze zijn zo verschrikkelijk zielig als ze wakker worden! Mocht je bij haar blijven terwijl ze verdoofden?
Nope. Ik denk dat een dokter mij ooit gezegd heeft dat dat beter is voor het kind, als er niemand bij is.
Ik weet niet of daar eigenlijk zo’n algemene regel op te plakken is. Elisabeth is in haar jonge leven al twee keer onder narcose geweest. De eerste keer (Maria Middelares) was ze amper drie en mocht ik niet mee en dat gaf geen enkel probleem. De tweede keer (UZ) was ze zes en daar was het de gewoonte dat je wel meeging en dat gaf evenmin een probleem. Zelf vond ik dat wel fijn dat ik meemocht.
Ik ben drie keer verdoofd als kind. Mijn mama was er geen enkele keer bij ben ik vond dat vreselijk mensonterend.
Ach, papa installeert toch ook CMSen die hij eigelijk niet te pruimen vindt…
Inderdaad: dat diploma van beste slaper krijgt iedereen, zelfs mijn zoontje van 9 maanden 🙂
En zielig dat dat is als ze zo wenend wakker worden: een half uur duurt dat zeiden de verpleegkundigen, en effectief na een half uur hield hij op met huilen. Weird.
Verder een goei pediatrie vind ik daar op Jan Palfijn. Een opsteker voor al het personeel daar.
Wie was de ONK-arts? Ik ga er al mijn halve leven, en ik ben er vreselijk blij mee (stembandproblemen, vandaar). In die mate zelfs dat mijn pa er ook beginnen gaan is, een zware operatie heeft ondergaan, en van zijn sinusitisproblemen waarmee hij zijn halve leven (toch 30 jaar) heeft geworsteld, van af is.
BTW, Michel, let eens op je genitief-s in het Nederlands? Zonder weglatingsteken in 95 % van de gevallen.
@ Gudrun: Dr. Renders. Hij heeft bij mij ook een vergroeiing in mijn neus weggehaald en wreed nuchtere, vriendelijk mens. Ben er content van.
Zo herkenbaar, die foto’s, het verhaal. Vreselijk, dat wakker worden. Blij dat het allemaal goed verlopen en achter de rug is!
Weeral een prachtige reportage van Michel!
Heel herkenbaar, zoon is enkele weken terug van de amandelen geopereerd en toen hij wakker werd was hij niet te houden, hij heeft de anderen wakker geschreeuwt vrees ik. De pijnstilling was ook vrij licht. (100 mg paracetamol) Hij was boos op ons omdat we niet vooraf hadden verteld dat het zoooveeel pijn zou doen. Gelukkig was hij er na een paar dagen vanf, veel beterschap ook voor Zelie!