Er zat vanmorgen een bende racisten op de bus. Niet van die herkenbare, maar anderhalve bank soepkippen: “Uh, zie ze staan, mé ulder dikke lippen! Eik, bende negers: ik ben daar gewoon gedegouteerd van!”

Ik kreeg het er koud van. Bah.

Ja, een mens hoort nog eens iets op het openbaar vervoer. Die meisjes waren voor de rest allemaal heel erg blij: ze hadden met vier besloten om na deze examens te stoppen. Met hun middelbare school vermoed ik, want zelfs voor mijn alsmaar ouderwordend oog zagen ze er geen achttien uit. De wijde wereld in, zonder diploma middelbare school. “Nog twee uur en we zijn er van af,” en ze waren het er roerend over eens dat ze allemaal samen “iets met crea” gingen doen. Dat zal ongetwijfeld goed in de arbeidsmarkt liggen, denk ik dan.

Pas op, niet dat ze het allemaal even gemakkelijk moeten hebben, want ook dat komt een mens te weten: van één van die meisjes was de moeder onlangs “weeral” hertrouwd. En vamorgen wou “de nieuwen”, Karel, bij zijn stiefdochter in de douche kruipen. “Eikes vent ik peisdege da’k wa kréég!”

Ieder huisje zijn kruisje, zo is het maar net. En eigenlijk bleek achteraf dat hun houding tegenover andersgekleurden misschien helemaal niet ideologisch geïnspireerd was. Minstens twee, misschien drie, waren ooit “geweest” met ene Jeffrey, Zwarte Neger van aard, en ze waren er niet over te spreken.

Ik werd zowaar er een beetje vrolijker van: alle zwarte medemensen veroordelen wegens gebroken hart en slechte sex is beter dan ongeïnformeerd racisme. Stukken beter.