Maand: februari 2004

Wahey! Water gebroken, pijnlijke weeën, het spel zit op de wagen. Nu ongeveer zou de operatie van de dokter gedaan moeten zijn, met een beetje geluk is het voor binnenkort. Moeten ze niet ergens nu de epidurale steken of zo? Eens vragen. Voor een derde kindje moet dat blijkbaar vóór we op zes centimeter zitten.…

We liggen samen op de arbeidskamer—dik in orde. Drie centimeter ontsluiting en weeën om de pakweg 4 à vijf minuten. Wachten geblazen tot de gynaecoloog een keizersnede gedaan heeft, dan komt hij zelf eens langs om in te schatten wat en hoe.

Sandra heeft weeën om de vijf minuten! Ze is (met de auto, alleen, eigenlijk een schande) naar hier op weg, en het zou kunnen zijn dat het direkt om te blijven is. En er is contact opgenomen met de materniteit: het zou geen probleem zijn voor mij om met bed en al naar daar te…

Zo, de nietjes in mijn rug zijn er allemaal uit—ik heb zelfs geen verband meer aan—, de geboortekaartjes en de uitnodiging voor de baby-drink zijn (op een laatste controle en het invullen van datum en naam na) klaar voor druk, de enveloppen zijn geprint, de flitser en de drukker zijn gekozen, en de batterij van…

Vanmorgen had Sandra voorweeën ongeveer om het kwartier, nu is het al om de tien minuten. Als het om de vijf minuten is, kan ze naar binnen—dus het zou wel eens zeer goed kunnen zijn dat de geboorte voor vanavond of vannacht is. En nog goed dat dit maar in uitgesteld relais op tinternet komt,…

Het zou toch echt voor één van deze dagen moeten zijn, dat Sandra bevalt. Ze heeft al regelmatig wat voorweeën, dus da’s toch al een goed teken. De urologe is teruggekomen, en ik mag morgen langskomen bij hen, dat ze mij uitleggen hoe ik mezelf een sonde kan steken. Moeilijk kan dat niet zijn vermoed…

De uroloog, of beter, de knappe assistente van de uroloog, is langsgeweest. Met de bevestiging van wat de neurochirurg wist te vertellen: ofwel een cystofix, ofwel zelf sonderen. Die cystofix is een katheter die door de buik naar de blaas wordt gelegd. Blaas wordt vol gemaakt, lokale verdoving, prik, en hopla. Dan wordt daar hetzij…

En heel klein beetje hoop gekregen vandaag: de neurochirurg wist mij te verzekeren dat de zenuwen niet doorgesneden zijn, aangezien het vlies errond intact is gebleven. Dus als ik ongevoelig ben achteraan en aan de zijkant van mijn been, en als ik geen volledige controle heb over bepaalde sluitspieren, dan ligt dat aan (zeer) zware…

Het is pas als een mens erop begint te letten, dat het archi-vervelend wordt: mijn linkerbeen is minder gevoelig dan mijn rechterbeen. Er is iets mee. Soms is het gewoon wat tintelen, soms voelt het aan alsof het slaapt, soms kriebelt het, maar het blijft altijd… weird. Ik kan ermee stappen en zo, maar toch.…

Ik ben kapot. Juist zo’n drie uur uit bed geweest, en mijn rug is mij aan het vermoorden. Het voelt precies aan zoals in de tijd toen Sandra en ik een opleiding metselaar volgden en dat we uren aan een stuk een muurtje moesten opbouwen op de vloer en dan weer afbreken. Maar dan wel…

Zal ik mij dan maar verzoenen met een urinezak voor het leven? Ik zweer dat als dàt het geval is, dat er dan ergens een verzekering verdomme véél geld zullen mogen betalen. Levenskwaliteit min twaalf gedomme. Enfin, misschien hoor ik vandaag wel iets van één of andere dokter. Ik hoop alleen dat ze die blaassonde…

I gave in. Ik moest heel erg dringend naar ’t toilet, maar ondanks zwaar persen kwamen er maar een paar druppels uit. De blaassonde zit er weer in.

Na veel vijven en zessen is het toch (een heel klein beetje) gelukt. In ieder geval blijft de sonde voorlopig uit, en wachten we af wat er vanavond en morgen gebeurt. Terwijl Xandee zingt voor Eurosong ga ik mijn harnas nog eens omgorden en mij richting pissijn begeven.

Ik heb al een hele tijd het gevoel dat ik een number one moet doen, maar het weigert te werken. Grrrr.

Mijn blaassonde is er uit. In de loop van vandaag kom ik te weten of ik incontinent en/of impotent ben. Ik houd mijn hart vast.