En heel klein beetje hoop gekregen vandaag: de neurochirurg wist mij te verzekeren dat de zenuwen niet doorgesneden zijn, aangezien het vlies errond intact is gebleven.

Dus als ik ongevoelig ben achteraan en aan de zijkant van mijn been, en als ik geen volledige controle heb over bepaalde sluitspieren, dan ligt dat aan (zeer) zware kneuzing van de zenuwen, en zou dat in theorie niet permanent moeten zijn. De functie zou kunnen terugkeren binnen een termijn van weken, maar realistisch gezien eerder van maanden.

Maar tegen dan zit ik wel met de gebakken peren. En zijn er volgens de neurochirurg, die toch nog een uroloog zal sturen om het zeker te weten, twee mogelijkheden: ofwel een blaassonde door mijn buik heen, ofwel moet ik mezelf vier à vijf keer per dag sonderen. Het eerst is gemakkelijker wegens er niet meer moeten aan denken, maar houdt risico’s op infectie in en is ongemakkelijker in het leven, en het tweede is vervelend om doen.

Ah ja: vannacht toch bijna vijf uur geslapen, ‘t is atijd dat.