De uroloog, of beter, de knappe assistente van de uroloog, is langsgeweest. Met de bevestiging van wat de neurochirurg wist te vertellen: ofwel een cystofix, ofwel zelf sonderen.
Die cystofix is een katheter die door de buik naar de blaas wordt gelegd. Blaas wordt vol gemaakt, lokale verdoving, prik, en hopla. Dan wordt daar hetzij een tube aan gemaakt die naar een zak gaat (onder de kledij te dragen, bijvoorbeeld tegen het been), hetzij wordt er een ventiel op gezet dat ik zelf kan open en dicht doen. Een kraantje op mijn blaas, bij wijze van spreken.
Andere mogelijkheid is dat ik mezelf een sonde steek als ik naar het toilet voel te moeten gaan. Een lange buis in het lid tot aan de blaas, buis in het toilet, en hopla. Dat zou dan ook willen zeggen dat ik stapels minder cola drink, want meer dan twee à drie keer per dag zie ik mij dat niet doen.
Nadeel van die cystofix is dat ik vind dat het iets mechanisch is en dat het om de zes weken moet vervangen worden. Risico op infectie is er niet echt schijnt het, maar bon, het blijft een tube die in mijn buik gestoken wordt. Nadeel van die zelfsondering is dat het wel vervelend is, ook al omdat de weg naar de blaas bij de man in tegenstelling tot de vrouw, toch redelijk lang is.
Zoals de dame van de urologie zei: het is kiezen tussen pest en cholera.
Afijn. De assistente is terug naar de urologie, want in ieder geval moet ik eerst een soort meting ondergaan, waarbij ze gaan nakijken in hoeverre ik nog wat precies voel in mijn blaas. Dat duurt een half uur, en blijkbaar zijn daar wachttijden bij, dus deze week lukt het al blijkbaar niet meer.
Zucht. Whatever next?