Ik ben kapot. Juist zo’n drie uur uit bed geweest, en mijn rug is mij aan het vermoorden. Het voelt precies aan zoals in de tijd toen Sandra en ik een opleiding metselaar volgden en dat we uren aan een stuk een muurtje moesten opbouwen op de vloer en dan weer afbreken. Maar dan wel alsof ik al vierentwintig uur aan een stuk bezig ben.

Mijn benen zijn stijf van het rondlopen (no big surprise there), maar eigenlijk doet het het meest pijn in mijn onderrug en wat de verpleegsters diplomatisch "de stuit" noemen (as in "hij heeft zelf zijn voorkant kunnen wassen, wij moeten alleen nog de rug en de stuit doen").

Aan de positieve kant: ik kan mezelf wassen, number two schijnt min of meer te lukken, en ik heb de laatste tijd niet meer van die "valse beweging uitstraling urgh"-pijn gehad. Misschien is het dat ik eraan gewoon geraak en dat ik de juiste houdingen begin te vinden of zo (spugen na het tandenpoetsen bijvoorbeeld: één been naar achter en door de andere knie zakken).

Maar de rest van de situatie da unten is wel redelijk worrisome vind ik.

Ik vrees ernstig dat daar een paar zenuwen doorgesneden zijn geraakt, onder meer die die het gevoel bepalen (het is alsof ik een volledige week roerloos op een zeer hard fietszadel gezeten heb, of nog alsof ik ga neerzittn op een groot ei) en die de sluitspier van de blaas controleren (die ik blijkbaar niet zelf open krijg).

Despair!