Er zijn wel meer dingen die vervelend zijn aan een kapotte rug. Voortdurend pijn hebben, en dingen (boodschappen, kinderen) niet kunnen opheffen, en niet kunnen bukken en zo. En verlammingen en gevoelloosheden en allerlei loodgieterijproblemen en zo.

Maar wat er toch wel heel erg vies is, is dat zelfs de pijn niet meer te betrouwen is.

Bij lepra, heb ik me laten vertellen, komen sommige verminkingen er omdat de mensen niet weten dat ze bijvoorbeeld met hun voet ergens tegen botsen, en dat die voet dan helemaal kapotgetampt kan geraken.Wel: ik heb het omgekeerde.

Mijn ruggengraat die kapot is, dat zijn eigenlijk twee ruggenwervels die zowat tot moes gereduceerd zijn,en dan niet in één stuk teruggegroeid zijn. En voor zover ik begrepen heb, zweven er allemala stukken zo’n beetje los rond, soms eens tegen mijn ruggenmerg en soms eens niet.

En dus heb ik vaak wel eens van die vreemde halve spookpijnen. Toen ik pas opgenomen was in het hospitaal deden mijn benen eerst een beetje pijn, maar op den duur was het niet meer uit te houden. Ik stak het oten op het bed dat te kort zou zijn, maar uiteindelijk realiseer ik me dat het gewoon de zenuwbanen zelf moeten geweest zijn.

Dàt is wat ik nu de laatste tijd redelijk veel heb: pijn aan mijn onderrug, of aan mijn kuiten, of dergelijke. ’t Lijkt wel spierpijn, maar met die ruggengraat weet ge’t nooit of het échte pijn is of pijn door directe stimulatie van de zenuwen. En ik vermoed het laatste.

Niet zo fijn. Als een mens niet meer kan vertrouwen op zijn eigen pijn, waar kan hij dan wél nog op vertrouwen? 🙂

Geschreven al luisterend naar: Johnny Cash – The Legendary Country Singers Collection – Were You There (when they crucified my Lord)