Er schuilt een Ionesco in onze kinderen. Zelie, vier jaar en Louis, nog geen drie.

Zelie: Ik was aan het spelen met de blokken, een huis aan ’t maken, en ineens viel er een luis van mijn hoofd in een blokje van dat huis!

Sandra en ik: Een luis?!

Zelie: Jaja, een luis. In het huisblokje.

Ik: Wanneer is dat gebeurd? Lang geleden?

Zelie: Nee, vandaag!

Sandra: Maar jij hebt toch al lang geen luizen meer?

Ik: En hoe zag die luis eruit?

Zelie: (nauwelijks een fractie van een seconde nadenken, en dan, stellig:) Gewoon, zoals alle andere luizen!

Ik: Jamaar, hoe zag die luis er precies uit? Welke kleur had ze?

Zelie: Welke kleur? Weet jij dat dan niet?!

Ik: Ah, ja, natuurlijk! Gewoon groen dan, zoals alle luizen?

Zelie: Ja, ’t was een groene luis. En jij hebt grote witte luizen.

Louis: En mama heeft blauwe luizen!

Whatever next?