Zie mij hier zitten, domweg aan het bleiren bij de begrafenis van Ronald Reagan. En de ultieme ironie is dat het is om de eulogie door Margaret Thatcher.

Het ontroerende is dat het zo overduidelijk goede vrienden moeten geweest zijn. En ook de hele gedachte dat Thatcher er zo aan gehouden moet hebben om een eulogie te doen, ondanks haar eigen slecht zijn, dat ze wist dat hij dood ging gaan, en dat zij dood ging gaan, en dat ze wist dat ze het niet meer in het echt zou doen, en dat ze daar moet gezeten hebben voor een televisiecamera in de wetenschap dat Reagan eigenlijk al dood was, en dus dat zij ook eigenlijk al bijna dood was, en… ah crap. Minder dan coherent.

Maar alla. Powerful stuff. “The last journey of this faithful pilgrim took him beyond the sunset,” het zou eigenlijk corny moeten zijn, maar ’t is zodanig schoon, en intriest. Enfin, op het ogenblik zelf toch.

En: not a dry seat in the house.

Verder: Brian Mulroney deed dat heel erg goed. Bush père deed het amateuristisch, maar ontroerend, Bush fils was nietszeggend en kwam op de een of andere manier vals over, maar dat is misschien maar wat ik er van maak.

En eigenlijk, eigenlijk heeft Reagan het zelf het beste en het meest ontroerend van al gezegd, toen hij zijn open brief schreef om te zeggen dat hij met Alzheimer’s gediagnosticeerd was:

[…] let me thank you, the American people, for giving me the great honor of allowing me to serve as your president. When the Lord calls me home, whenever that may be, I will leave with the greatest love for this country of ours and eternal optimism for its future.

I now begin the journey that will lead me into the sunset of my life. I know that for America there will always be a bright dawn ahead.

Thank you, my friends. May God always bless you.

Sincerely, Ronald Reagan.