Dat was ook al eens lang geleden: in één ruk alle 545 bladzijden van The Meq uitgelezen.

Zo rond pagina 530 begon ik stront aan de knikker te ruiken, maar ’t was maar in de laatste vier-vijf pagina’s dat mijn donkerbruin vermoeden bevestigd werd:

Aaaaaarrgghh!!!! Als er één ding is dat ik haat, dan is het verdorie wel dat!!! Boeken die nergens zeggen dat ze maar deel één van ik-weet-niet-hoeveel zijn!

Djutoch, en ook wel for crap’s sake.

Enfin.

Dan maar beginnen aan Viriconium. Da’s ook een hoop verschillende delen, maar ze zijn wel tussen 1971 en 1984 gepubliceerd. Geen kans op een vervolg, gelukkig.