Vandaag voor de voorlaatste keer naar mijn werk geweest.

Niet dat ik er niet meer werk, maar het bedrijf verhuist, en alles moest leeg zijn. ’t Doet wel een beetje raar, al mijn persoonlijke zaken van tien jaar werk in drie kartonnen dozen, daar rechts op mijn bureau:

Het is nu akelig stil en doods op het eerste verdiep. Alleen de muizen brengen nog wat leven in de zaak terwijl ze zich tegoed doen aan kaarsen en chocolade uit achtergelaten kerstpaketten van vorig jaar, en aan dozen vol offertes en folders.

Als ik terugkom naar mijn werk, zal het in een nieuwe locatie zijn. Die ik nog niet eens gezien heb, laat staan mee gekozen. Ik hoor dat het bureau waar ik al die jaren op gewerkt heb, naar iemand anders gaat, dus ik zal zelfs niet weten waar te gaan zitten als ik terugkom. En op een paar mensen na (Iwein, Florentina, Ann, Katrien) zal ik niemand meer kennen.

Ah well. De geesten van tien jaar Netpoint waren nog een beetje rond in de vergaderzaal. Kijk, dààr heeft Lieve gezeten, en dààr Alain. En Luc. En Peter. En Brigitte. En nog een Peter. En nog een Luc. En Free. En Iwein. En Stijn. En Daniel.

En in de kabels en de kartonnen dozen van de vorige verhuis waren nog de schimmen rond van Albrecht. En Frank. En David. En Safiye. Roel. Evelyne. Jan. Pieter. Emmy-May. En, heel vaag, in de alleroudste websites: Bruno. Geert. Kris. Koen.

Op die momenten fluit ik mee met de geest van mijn grootvader, en met Lale Anderson [165K MP3].