Ik verlies heel zelden iets, eigenlijk.

Maar ik misleg enorm vaak dingen. Meestal is dat niet mijn schuld maar ligt het aan mijn huisgenoten, die kwaadwillig en expres mijn gerief verbergen. Dingen waar ik 370% zeker van ben dat dat dáár, op de hoek van de tafel, op een ander papier en juist naast een doos, met een hoek van dié handdoek erover lagen, die blijken dan plots twee dagen laten niet meer daar te liggen. Beweren sommige van de kwatongen in ons huis dat ze het nooit gezien hebben, dat ik de dingen maar op hun plaats moet leggen, of dat ik maar mijn eigen gerief moet bijhouden.

Bah!

En dan weet ik dat het niet verloren kan zijn, gewoonweg omdat ik niet naar zo enorm veel verschillende locaties ga in mijn leven, dat ik bijvoorbeeld niets meer in de trein of op de tram of de metro kan laten liggen. Ofwel ligt het op mijn werk, ofwel ligt het thuis, daar komt het zo’n beetje op neer.

Als het op mijn werk ligt, dan zijn de plaatsen beperkt; thuis ligt dat iets ingewikkelder: daar zijn duizend plaatsen waar om het even wat zou kunnen liggen. Dozen, kasten, dozen in kasten, dozen in dozen in kasten, dozen in het achterhuis, onder papieren, tussen papieren, bij de was, in het bureau: er zijn dingen waar ik al meer dan tien jaar zeker van ben dat ik ze niet kwijt ben, maar waar ik niet in slaag om ze te vinden.

Hetzelfde met mijn Kindle, sinds een kleine week. Onvindbaar. Ik was al aan het overwegen om naar een begin van lichte paniekmodus over te gaan na zes dagen geen Kindle te bespeuren (ligt op mijn bureau, en dan in mijn valies of in mijn jaszak afhankelijk van waar ik naartoe ga, en ligt dan naast mijn trekzetel thuis, en dan naast mijn hoofdkussen, dan weer in mijn valies naar het werk — kan nérgens anders liggen). Overal gezocht, niet gevonden. Ik was nog net geen meubels aan het verzetten thuis, maar dat was wel het plan voor vanavond.

En dan vind ik hem nu net terug. Onder een (1, één) blad papier. Op mijn bureau.

Urgh. Crisis afgewend. Kindle gerecupereerd. Ik kan weer lezen.