Op een dag ging ik kijken naar de rucola, en wat blijkt? De hele plant zit vol vieze vette groene rupsen. Bah!

Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om die bijna-helemaal opgevreten plant nog in mijn mond te steken, dus: alles wat er nog overbleef afgeknipt, en in naam van de wetenschap in een pot geplonkt samen met een paar van de grootste rupsen.

In de gedachte van, als die beesten uitkomen weet ik misschien wat voor beest het is die de eitjes gelegd heeft en weet ik precies welke vlinder ik volgend seizoen dood moet slaan.

Zó zagen de beesten eruit in de vrije natuur:

En zó zagen ze er vorige zondag uit in hun pot, toen ze praktisch alle blaadjes op hadden:

De blaadjes waren maandagavond helemaal op, en na wat experimenteren bleek dat ze muntblaadjes ook aten, en witloof, en bieslook (the mind boggles). Alles dus in orde de volgende dagen, en de beesten begonnen één voor één aanstalten tot verpopping te maken—zijden draadjes overal, ze bewogen precies veel langzamer en zo, tralala.

Tot gisteren dus. Ik ging kijken naar de pot, zien of er nieuwe blaadjes in moesten, en: shock! horror! alle rupsen dood! En, on closer inspection: gack! ugh! overal kleine maden!

Eén eenzame rups was er in geslaagd een pop te forceren, maar die was helemaal leeg, of beter, er zaten maden in. Een andere rups was manifest begonnen aan de verpopping, maar ook zij was gereduceerd tot een skelet vol maden:

Ik vraag me nu af wat er precies aan de hand is, en ik ben van plan het experiment te laten staan tot de maden allemaal uitgekomen zijn. De blaadjes en de dode rupsen zijn nu wel een putrid mass aan het worden, ik hoop dat die maden geen vlees nodig hebben voor hun verdere ontwikkeling.

En ik hoop dat ik te weten kom of het vliegen dan wel sluipwespen zijn.

O ja, en grotere foto’s alhier en alhier.