Ik vraag mij af of mijn kinderen dit nog gaan begrijpen:

idderjin doe hildig mee zonder ingelik van ntwa te weten
ki hin goeste voe te slapen ki mjir goeste voe no ntwie te bel
ti nie dak ntwaesen wirre verwacht

Een ’t wien, een ’t wat, een ’t waar, een ’t waarsen—iemand, iets, ergens, ergens (onderverstaan “ergens heen”).

Er bestaan ongetwijfeld geleerde termen voor in de linguïstiek, maar het is zo schoon, en ik mis het zo. Vroeger, toen mijn grootouders nog leefden, en toen we de familie van de kant van mijn moeder nog meer zagen, leefden we in een taalbad van de mooiste taal ter wereld.

Vanavond het er nog over gehad: dat onze kinderen wel frans begrijpen, maar het gelijk niet willen spreken. Nu ik naar Flip Kowlier aan ’t luisteren ben, bedenk ik dat ze overal en later nog frans kunnen leren—zelfs zeer goed, ik heb ook maar engels geleerd als ik veel ouder was—maar dat het nu al te laat is om Aalters te leren. Of, for that matter, Gents.

Heel erg misschien gaan ze wat uitdrukkingen oppikken van mij, maar ik ken het alleen passief, in de zin dat ik alles begrijp en goed weet wanneer iets verkeerd is maar het zelf niet kan spreken.

Nee, veel meer kans dat onze kinderen verkavelingsvlaams spreken met een merkbaar hoger percentage jij en jou dan wij ooit gebruikt hebben, en waarschijnlijk een merkbaar Gentse tongval, maar dat dialect voor hen even folkloristisch zal zijn als kantklossen.

Verdomd spijtig.