Ik ga straks kleren gaan kopen. Nog maar eens. Dat is het ene nadeel van vermageren: om de zoveel tijd nieuwe kleren nodig.

Hemden zijn geen enorm groot probleem: ik heb nu ergens iets tussen een 39 en een 40, maar een 43 of een 44 kan ik natuurlijk ook wel blijven aandoen. Niet meteen meer met een das en dichtgeknoopt vanboven, want dat ziet er een beetje knullig uit, en ik moet mijn hemd wel in mijn broek steken of het ziet eruit als een nachthemd, maar bon.

Broeken en vesten is helaas een ander paar, eum, mouwen. Ik kan nu heel erg letterlijk twee keer in broeken die ik vorig jaar deze tijd had, en vesten die me vorig jaar te klein waren, zien er nu uit als clownsvesten, dus die waren aan dringende vervanging toe.

Ik heb van pakweg februari vorig jaar tot eind augustus bijna full-time in de zetel gelegen, dus ik kon nog wel zonder kleren, maar een paar maand geleden kon het echt niet meer anders. Wij hadden op dat moment minder dan geen geld, en dus hebben mijn ouders me een quasi-volledig nieuwe garderobe gekocht.

Die keer dat de meneer in de klerenwinkel me zei dat ik een confectiemaat had! Ha!

Maar helaas: die spullen zijn ondertussen ook bijna allemaal een eind te groot—wie had gedacht dat een miezerige tien kilo het verschil zou maken?

Afijn. Mijn planning—I’m nothing if not methodical in these things—zegt me dat ik nog zo’n vijf kilo moet verliezen, en ik denk niet echt dat dàt nog veel invloed zal hebben op vest- en broeksmaten, dus vandaag trek ik er nog eens op uit met mijn moeder. Naar de winkels. Om vesten en broeken en hemden.

Sandra heeft me expliciete instructies gegeven om dingen te kopen die “van mijn leeftijd” zijn. Na navragen blijkt dat te zijn: “t-shirts met lange mouwen” en “hemden met een wijs patroon waardat geen das op moet” en ook wel “broeken zonder plooi ergens tussen een jeans en een gewone broek”.

Ik zal eens lang en hard zoeken.