The Law of Diminishing Returns, of toch zoiets (de naam in het Schoon Vlaams ontsnapt me voor het moment). Ik begin op dat punt te komen van de nacht waar het werk trager en trager gaat, en ik me afvraag of ik niet beter een paar uur shut-eye zou vangen, kwestie van morgen fris en monter weer verder te kunnen doen.
Alternatief is gewoon door blijven doen, en morgen ook, en dan doodstuiken als de adrenaline op is. 
Mmnah. Ik ga in bed gaan liggen. En dan morgen om iets vóór zeven aan het station zijn, want ik was in de loop van vorige week mijn abonnement eens thuis vergeten, en dat moet aan de Dampoort geregulariseerd worden, maar toen ik vrijdag ging was de computer kapot.
Enfin. 1u30–6u30, ruim vijf uur, meer heeft een mens niet nodig. Pourvu dat ik morgen een paar liter Cola Light kan kopen, natuurlijk.
Slapen da kunt ge nog lang genoeg doen als ge dood zijt. Ik ga ook altijd lang door, onder het motto “als ik echt te moe ben dan zal ik wel in slaap vallen” 🙂