‘t Is eigenlijk vreemd. Tijdslijn:

• maandagavond: kriebel in mijn keel
• dinsdagavond: keelpijn, alsof ik die dag teveel gesproken had
• woensdagavond: la croix et la bannière, keel kapot, en niets meer kunnen uitbrengen
• donderdagochtend: nog altijd niets
• donderdag rond een uur of tien: hoofdpijn, maar wel weer kunenn spreken, en redelijk normaal zelfs. Dan ook de hele morgen en middag gesproken.
• donderdagnamiddag: meer en meer pijn, en vooral meer en meer hoofdpijn
• donderdagavond: shazam! onuithoudelijk van pijn
• vrijdag de hele dag: afzien! lijden! kapotgaan!
• zaterdag: iets beter, maar bonzende hoofdpijn
• zondagochten en middag: veel beter, maar nog altijd geen stem
• zondagavond: keelpijn nog altijd, hoofdpijn opnieuw
• maandagochtend: stem terug maar keelpijn back with a vengeance, en hoofdpijn alleen terug te dringen met pijnstillers

…een typische keelontsteking, vermoed ik dus. Enfin, denk ik toch. Ik heb er goede hoop op dat het tegen morgen zal gedaan zijn en dat ik vandaag alleen een soort opflakkering had.

En ik ben daarnet naar de dokter geweest, natuurlijk, om een briefje voor het werk (“michel mag zwemmen noch turnen”) maar uiteindelijk was het hetzelfde als ik al jàren doe: gewoon uitzieken, min of meer.

Vroeger, op school, zou het wel anders geweest zijn: direkt de dokter erbij, en de eerste dag al naar de apotheker om allerlei gerief. Ja, natuurlijk, ik zou nu ook kunnen medicamenten pakken, en siroop en zo. Of ik zou kunnen infinitesimaal verdunde druppels kwik en slangengif en schoolkrijt tot mij nemen en zeggen dat ik genezen ben door homeopathie, maar uiteindelijk: allemaal nergens voor nodig.

Al heb ik zowat de fijnste huisdokter die er is, tenzij het echt acuut is (en zelfs dàn ) zie ik hem eigenlijk zeer weinig voor medische aangelegenheden.

[merk op hoe ik me gedeisd houd en niet in een lange tirade tegen alternatieve geneeswijzen ontvlamd ben… talk about self-restraint!]