Highlight van de dag: het privilege een anal probe te mogen ontvangen van een heuse professor.

Ar-hem.

Om even te recapituleren: vorig jaar februari stond ik bovenaan een trap die losgekomen is, ik ben ongelukkig terechtgekomen, twee ruggenwervels verbrijzeld, een maand hospitaal, zware operatie, veel metaal in mijn rug, anesthesieën en vanalles, heel veel geluk gehad en op het nippertje niet verlamd, yap yap. De laatste keer dat er over gesproken werd, was ik 50% invalide, en 100% arbeidsongeschikt, haha!

Enfin, er worden allerlei medische expertises gedaan om te weten te komen hoeveel schade ik geleden heb, en het laatste wapenfeit is dus dat er nu twee allesomvattende onderzoeken zijn. Eéntje urologisch vandaag, en eentje met scans en nucleaire magnetismen en zo morgen.

Het was er vandaag niet nevenst: ik denk dat ze de mannen van de urologie in Antwerpen gevraagd hebben het Dikke Boek Van Alle Mogelijke Onderzoeken boven te halen, en alles wat daarin stond, uit te voeren. En dat ze voor de zekerheid ook nog eens alle variaties zouden doen. En als ze zelf op iets konden komen dat wel fijn leek, dat ze dat dan ook mochten doen.

Ik heb, over een periode van een uur of twee, liters vloeistof in en uit mijn blaas gekregen. Gewoon water, warm water, ijskoud water, verdoofmiddel, glijmiddel, contrastvloeistof, ontsmettingsmiddel, antibiotica, enfin, the works.

En was het daar maar bij gebleven. De echografie was niet zo erg (beetje nat, da’s alles), en de röntgenfoto’s waren ook niet erg, maar als dat allemaal gebeurt terwijl er stapels volk op staat te kijken, achterover op mijn rug op een gemotoriseerde tafel-cum-toilet-cum-röntgenapparaat, met de benen zwangere-vrouw-gewijs in stijgbeugels en met alleen een hemd en een paar kousen aan: not quite my cup of tea.

De (op sondes na natuurlijk) non-invasieve kant was eigenlijk nog doenbaar, dat had ik al een paar keer meegemaakt. De iets invasievere kant daarentegen… Ik zal me nog lang die professor herinneren. Ongetwijfeld bijzonder sympathiek, maar, eum, om het delicaat te houden, wellicht niet meteen geselecteerd voor zijn fijne vingers. En dat ik hoop nooit iets aan mijn prostaat te ontwikkelen.

Trouwens ook wel fijn: electroden! Abu Ghraib had er niets tegen: draden ingebracht allangst de urethra, en dan ellentriek erdoor. En dat ik mocht krijsen van zodra ik het voelde. Gelukkig (of eigenlijk: helaas) was op dat vlak al mijn gevoel nog helemaal in orde. Voor wie het zich af zou vragen: helemaal achteraan de blaas is het een zeer vaag gevoel, maar tussen daar en de uitweg naar de buitenwereld zijn er wel degelijk plaatsen waar het [understatement alert] bijzonder onaangenaam is.

Dat alles was uiteraard zonder verdoving, kwestie dat ze konden achterhalen of en zo ja wat en hoeveel ik voelde, maar het beste was arguably voor het laatste gehouden: endoscopie! Joechei! Bijna een halve meter pinkdikke slang ingebracht langs een weg waar geen pinkdikke slang iets te zoeken heeft! I’m so happy!

Lang verhaal kort: ik heb de binnenkant van mijn buik en van mijn john thomas gezien. En een paar uur later was de verdoving voor die endoscopie uitgewerkt.

Uuuuuuuuuuuuuungghhh.

Resultaten? Geen idee. ik hoor het wel als ik het aan mijn huisarts vraag en die vraagt het aan de gerechtsexpert die het gehoord zal hebben van de professor in Antwerpen.