Ah ja, nog niet eens vermeld: àf! Wég! Rasiert! Glabre! Imberbe!
Of, om toch niet té veel met tradities te breken:
😀
Waarom? Azomaar.
Tales of Drudgery & Boredom.
Tales of Drudgery & Boredom.
Ah ja, nog niet eens vermeld: àf! Wég! Rasiert! Glabre! Imberbe!
Of, om toch niet té veel met tradities te breken:
😀
Waarom? Azomaar.
Reacties
16 reacties op “Wég!”
OMG, wat een verandering! Ik zie nu ook ineens op wie de kindjes lijken, vooral Jan. Good job.
hu?????? dat kan jij toch nooit zijn?? Straf, die baard doet blijkbaar toch veel aan een mans uiterlijk.
Aaaarggghh! Facelift. Middelbare school. De 20e eeuw.
Maar het ziet er wel goed uit 😀
Tiens ja, ’t was eigenlijk geleden van ergens ver in de twintigste eeuw 🙂
Gasp. Ik denk niet dat ik je ooit zo gekend heb.
Grappig, ik associeer de eerste foto ook meteen Lombroso-gewijs met een heel ander karakter dan het jouwe (of minstens het glimpje dat ik ervan ken).
Amaai een nieuw mens…
Ik dacht van ‘allez, wie is dat nu?’ en toen zag ik de foto met de bril… Waaaaaaaaaaah!! Dakanie!!!
En ik heb zowat hetzelfde gevoel als ‘eva’…
J6! Ik zou je niet eens herkend hebben. Boulversant!
Nu snap ik ineens waarom ik (onbewust) heb gedacht of jouw broer wel écht jouw broer was.
@Eva: bajagij we hebben elkaar gezien toen ik er min of meer zo uitzag! Wij kennen elkaar van dacht ik 1989 of 1990, en die baard stond er nog maar van 1995.
1995 – 2005: Tales of Drudgery and Beardness
2005 – 2015: Tales of Drudgery and Baldness
Baldness? ’t Is precies of (met die baard af) er haar op jouw hoofd is bijgekomen. En de kinderen? Herkennen ze je nog? En vooral: je vrouw… ’s nachts: ‘Ieks, een vreemde man in mijn bed!’
Michel,
Nudaggetzegt.
De eerste keer dat ik jou met baard zag, moet geweest zijn toen ik eens na de univ. bij jullie ben komen eten (Sandra zwanger van Zelie ?) en je aan de ruit zat te werken toen ik toekwam. Het was een zeer Yentl-achtig tafereel, jij met baard en zwarte (lange?) kleren achter dat ruitje aan de studie. Ik verwachtte half te worden afgeleid naar een aparte kamer voor de (gepruikte) vrouwen.
Blijkbaar heeft dat beeld de voorgaande visuele herinneringen gewist.
Maar ik blijf betwisten dat een optimistisch lachend, fris geschoren (dat wellicht wel, ik herinner mij in ieder geval geen stoppelbaard à la PP Michiels) en in blauwe karooten gestoken jongeman naast mij zat in de lessen van, pakweg, Fernand Vandamme.
Ik ben eruit.
Het is de bril !
Die had je al…euh ?
Hmmm… Ik had halflang haar, denk ik. Ik zal eens zoeken of ik nog pasfoto’s vind.
En ik had toen de helft van de tijd zo’n ziekenfondsbril op, en de andere halft mijn contactlenzen in.
Het is echt wel dat lachje dat het ‘m doet.