Ik kan me niet herinneren dat het ooit OK geweest is om Wilfried Martens wel OK te vinden.

Ik ben naar de herhaling van Villa Politica aan het kijken, en ik moet zeggen: ik heb zowaar sympathie voor de kerel. Hij spreekt als een mens die niets te vrezen heeft en niets te bewijzen. Verfrissend vind ik dat.

En het fijnste is wel de manier waarop hij dat interview doet: hij zit er zichtbaar van te genieten om tegen zowat alle heilige huizen en schenen te trappen die er zijn. ‘t Is bij tijd en wijlen met een sneer en een grijns die ik alleen maar herken van foto’s uit de jaren ‘70.

Ook de eerlijkheid waarmee hij zegt dat hij er vaak aan denkt dat het eigenlijk tijd is om ermee te stoppen: chapeau. En ‘t zal wel aan de kinderen liggen wellicht, maar hij ziet er ook jonger uit dan pakweg vijftien jaar geleden.

Martens tussen guitige deugniet, hongerige wolf en onthechte éminence grise—wie had dàt ooit kunnen vermoeden?