Mijn madam is ervandoor. Uit aan het gaan.

‘t Is proper.

Ik zit thuis alleen met de kinderen, pauvre de moi.

Normaal gezien, met onze drie koters, is dat geen enkel probleem: beetje spelen, aan tafel, eten in hun hoofd krijgen, nog wat spelen, een kwartiertje televisie kijken, kleren uit, Jan een nieuwe pamper, pijama’s aan, Jan naar bed, nog een kwartiertje televisie, verhaaltje, Louis naar bed, Zelie in haar dagboek schrijven en/of in een werkboekje werken en/of huiswerk maken, naar bed, opgelost.

Iets minder gemakkelijk vanavond: Jan zijn tuut en zijn beer, onvindbaar.

Ik wou dat ik kon zeggen dat hij er relatief rustig bij gebleven is, terwijl ik het halve huis ondersteboven gezet heb om het nodige te vinden. Het stond me bij dat Sandra die dingen meestal ‘s morgens op de ongestreken was onder de trap legt, maar daar was dus niets te vinden.

Un fichu quart d’heure, ik moet het u niet zeggen. Uiteindelijk heb ik Jan een andere beer gegeven, en een oud zuigdinges dat nog in een schuif lag beneden. En is hij alsnog in slaap geraakt, het dutsken.

Enfin, Sandra zal er morgen verzekers een heel andere draai aan geven, maar ‘t is gewoon on-ver-ant-woord, mij ziek achter te laten met drie kinderen, waarvan één zonder troostmiddelen whatsoever en met een vuile pamper. Een schande meneer.

update wat blijkt? “iemand”, ik ga geen namen noemen, had beer en zuigmathilde in de auto laten liggen. Ha! Wat zeg ik? Ik herhaal: Ha!kinderen