Sandra is naar haar zus om behandeld te worden tegen de pijn, en dus ben ik alleen met de kinderen.

Jan lag al in bed, Louis mocht nog een paar minuten met het licht aan in zijn bed zitten, Zelie mocht nog wat lezen.

Vijf minuutjes nadat Sandra weg was, Louis gezegd dat hij het licht moest uitdoen. Of hij de gordijnen een beetje open mocht doen? Geen probleem voor mij, dus geen probleem voor hem: gordijnen wat open, licht mooi uit, en hij was direct rustig en in bed.

Zelie heeft nog een half uurtje gelezen in haar boekje van Lily de heks gelezen, we hebben het gehad over het theepotliedje: waarom ik het aan het opschrijven was, en of ik dat op mijn weblog zou zetten misschien, en waarom precies, en of ze het eens mocht nalezen, en waarom vond ik dat een vies liedje, en als de bewegingen anders zijn in het engels, zou ik dat dan eens voor willen doen… enfin, typisch Zelie dus.

Naar bed gegaan om iets na acht, zonder ook maar één klacht, en ‘t was meteen stil: groots!

Om twintig na zette Jan plots zijn keel open. Naar boven gegaan en gevoeld aan zijn hoofdje: het voelde vreselijk koortsachtig aan. Zijn tuutje gegeven en ‘t ws gelukkig direkt gedaan, maar hij was ook aan het hoesten—wat wil zeggen dat ik er toch wel een beetje mee zit.

Kinderen meneer, ‘t is altijd wel iets meneer.

En had ik al gezegd dat wij soms de beste kinderen ter wereld hebben?

kinderenzelielouisjan