We leven weer thuis! Allemaal samen! Allez ja, ‘t is te zeggen, voor vanavond toch.

Een beetje.

We waren naar het communiefeestje van Yanthe gegaan, en tegen dat we allemaal terug waren en de kinderen gegeten hadden, was het eigenlijk al te laat om nog aan te zetten naar Sint-Denijs om bij mijn ouders te gaan slapen.

Morgenochtend moet ik bovendien naar de politie (meer daarover ten gepasten tijde!), en dus hebben we een executive decision genomen: de kinderen in hun eigen bedjes, en wij blijven hier ook gewoon slapen.

Bij mijn ouders wonen is wijs, maar thuis wonen is toch, euh, ook wijs. Jan was helemaal aan ‘t glunderen, dat hij weer in een groot bed mag slapen:

En nu is het tien uur, liggen alle kinderen weer in hun écht eigen bed, en staat onze eigen televisie op, en is er het geluid van de mensen op straat, en zijn we op tien minuten te voet van winkels met eten en drinken, en alles, en alles.

Het doet wel raar, zo na al die maanden. En de trekzetel is nog niet mee verhuisd, dus écht echt is het nog niet—morgen keren we trouwens weer gewoon terug naar daar—maar toch… het begint te korten.

Wat er nog moet gebeuren? De badkamer is nog een shambles, maar dat is voor iets langere termijn. Op middelkorte termijn, in min of meer volgorde: de plinten en dergelijke op het eerste en de nieuwe bibliotheek. En dan de trappen, de keuken, het achterhuis… ack.