Wij zijn slechte, slechte, slèchte ouders.

Onze drie bloedjes van kinderen zijn op dit moment hun boterhammetjes aan het opeten in de keuken, terwijl de kerstparade van VTM oorverdovend luid op zo’n meter of honderd van onze deur voorbijrijdt.

Het is niet dat we tegen VTM of de commercie of zo zijn: elke vorm van mainstream bashing is er sinds Kabouter Plop en consoorten bij ons al lang uitgeweekt, en vorig jaar stonden we er te blinken met de kinderen.

Nee—het is te koud, ik heb teveel pijn aan mijn rug, we zijn allebei te moe, we komen net van het hospitaal, de kinderen zijn eigenlijk zó ook al een beetje lastig, kortom: gewoon geen zin.

‘t Is nu maar te hopen dat ze het niet plots door krijgen dat al dat lawaai misschien wel iets wijs zou kunnen zijn.

…een half uurtje later: mission accomplished. Ze hebben er niets van gemerkt. En ’t heeft nochtans serieus lawaai gemaakt.

kerstmisvtm