Oeioei. Vanavond een vzw opgericht (u mag me allemaal secretaris noemen, jazeker), thuisgekomen om iets voor twaalf, en moeten constateren dat onze jongste al twee uur niet aan het slapen was.

Wat zeg ik, niet aan het slapen—aan het bleiren dat het geen naam heeft.

We zijn nu een kleine twee uur later en hij ligt toch (zij het wat ongemakkelijk) te slapen, maar nu is Louis al een uur aan het hoesten.

Van dat vieze hoesten dat meer op blaffen lijkt dan op hoesten. Van dat vieze “ik ga hier binnen zeer kort onnoemelijk zwaar ziek vallen” hoesten.

Ik ben al een paar keer gaan troosten boven, en als er één teken is dat het erg is: Sandra is aanwezig in het huis en toch laat Louis mij hem troosten. Zelie licht ook redelijk wat te kuchen, en in de kamer aan de andere kant van de overloop hoor ik Jan ondertussen ook wat hoesten.

En, zeer vervelend: als ik wil voelen of Louis koorts heeft, blijkt hij redelijk koel aan te voelen. Ik naar de badkamer, thermometer in een huidplooi—wat geraadt gij? Effektief: 38.1° C.

Tiedjuë. Vannacht geslapen (nu ja) tussen halfvier en zeven, en nu is het alweer halftwee. En, holadiee: hoofd– en oorpijn zijn mijn deel.

I’m so happy. No really I am.

Bring the wife and kids..

Yippee.

ziekkinderen