Udo zingt van Every Kind of People, en hij doet dat goed. En ik bedenk hoe spijtig het is dat Robert Palmer al dood is. En hoe onterecht het is dat Peter Gabriel de hemel ingeprezen werd om zijn multikultureel en expirementeel gedoe, terwijl Palmer dat vroeger en beter en vooral wijzer deed.

Daar geheel naast: Udo is een verrekt goeie vakman, en het orkest is bijzonder goed bezig.

Ivann is, moet een mens toegeven, min of meer te pruimen in een misschien wat magere versie van On Broadway. De twee wel bijzonder heaumeaux dansende medemensen die hem choreografisch flankeren, kunnen me dan weer minder charmeren.

De Cappaertjes doen weer onverklaarbaar van kippenvelmoment. Ik weet niet hoe ze het doen, misschien met die twee stemmen die zo op mekaar ingespeeld zijn? ’t Is iets moderns en van iep op-achtig, maar het blijft zeer goed.

Oooo gaat Udo Creep zingen? Jààà! Dat kàn niet anders dan goed zijn!
…
[en toen werd het stil: milleku zo goed]

Ivann begint goed aan iets van Elton John, maar het eindigt in pathos en bombast. Nah. Niet mijn tas koffie.

De Cappaert Sisters doen Uninvited, en alhoewel Alanis Morisette niet mijn grootste fan is, is dit zonder overdrijven magistraal te noemen. Dat er niet veel, wat zeg ik, hoegenaamd niet veel, waar dan ook, zijn die hen na doen. En, wat ook wel eens mag gezegd worden: hun Engels is verdorie goed. Beter dan hun Algemeen Nederlands, zou een slechter mens dan ik zeggen.

En ook: haal zo’n kalkoen boven, trek dat zijn staart uit en steek het resultaat in de hoed van dat orkest. ‘t Was Wreed Schoon. En het wordt altijd maar groter: voor Udo’s volgende—Isn’t it Time?—komen er naast de strijkers ook nog eens blazers bij. Udo ziet er voorwaar gelukkig uit als hij zingt, as well he should, de lucky bastard—het is niet veel mensen gegeven met zo’n bezetting en zo machtig goed te zingen.

Bij de beoordeling van Liliane St. Pierre is het overduidelijk dat ze daar geheel niet op haar plaats zit. Ze zegt dat de fans van Udo niet sportief zijn, maar miljaar, zo’n tang. Ik zou het haar Ivann wel eens willen zien doen. De goele.

Enfin, die Ivann doet nu dus Higher and Higher. Niet zo goed, me dunkt. Of het zou moeten zijn dat het la Saint-Pierre’s negativiteit is die er op afstraalt en dat ik niet objectief meer oordeel. Ik vind hem te gelekt en gelepeld. Plastiek.

Ik denk dat het dit is: Ivann neemt elk liedje en maakt het middle of the road. Hij heeft to nog toe elk van zijn keuzes vakkundig ongevaarlijk gemaakt, terwijl de twee andere elk van hun keuzes net gevààrlijker maken. Breekbaarder, of agressiever, of moeilijker, maar in ieder geval verrassend.

Kris Wauters en Jean Blaute blijven op de vlakte. Niet echt enthousiast, maar ook niet negatief. Slimme keuze, zegt Jean. Veilig en voorspelbaar, zegt Kris. Ik vind dat ze te vriendelijk zijn, vooral gezien hoe die ex-Claudette het nodig vindt zomaar mensen af te kappen.

De Cappertsjes besluiten met If I ain’t got you. Spijtig, vind ik. We hadden dat al gehoord. Uitstekend hé, dar niet van. Maar ik zou besloten hebben met een bang en niet met zo’n toch wel ergens enigszins whimper.

Maar jonges toch, Saint-Pierre vond het “best OK”—jay-sus! En in het tweede nummer vond ze de kleedjes goed. Jongens jongens jongens. En ze vond dat er “weinig te merken was van de stemproblemen die er vannamiddag waren”.

Kris zegt terecht dat ze het risico niet geschuwd hebben. En dat Uninvited wel degelijk zeer moeilijk was. En dat Alicia Keyes op het einde fantastisch was.

Kijk, het mag gezegd worden: Liliane Saint-Pierre is een gemene bitch. Ze heeft nodeloos mensen afgekraakt, en op een niet weinig subtiele manier. Beneden alles. Belachelijk. En wie is zij om commentaar te geven? Soldiers of bleeding Love dedju.

update: gerechigheid is geschied. Udo en The Cappaert Sisters komen volgende week terug. Niet één van de twee zal volgende week een verliezer zijn, daarvoor zijn ze te verschillend van elkaar en te goed.

televisiemuziekx-factor