Geloof het of niet, maar ik had me ook kandidaat gesteld voor dat ding waar Koen Fillet aan meedoet: van nul af aan vertrekken en mits begeleiding de marathon van New York gaan lopen.
En ik heb nochtans altijd al een bloedhekel gehad aan lopen: van milt-aanvallen toen we van de lagere school naar het bosje tsjokten dat toen nog naast de tussen de Bijloke en de Watersportbaan lag, tot halve astma– en hartaanvallen in de humaniora als er moest gecoopertest worden.
Ik kon mijn geluk haast niet op toen ik op het einde van het vierde humaniora mijn enkel omsloeg en mijn kruisbanden scheurde. Ik heb voor zover ik me herinner zeker het laatste anderhalf jaar de turnles van de bank meegevolgd—ha!
Maar goed, een mens is overmoedig, denkt dat hij zijn hele leven moet omgooien, dat soort dingen. Gecombineerd met de belofte van professionele begeleiding, altijd uitstekend voor card-carrying leden van Procrastinators-r-Us zoals mij, leek het mee een gedroomde occasie om met nog een aantal demonen uit mijn verleden af te rekenen.
Eigenlijk achteraf: content dat ik er niet uitgekozen ben. Zó al te weinig tijd om te doen wat ik wil doen!
Reacties
4 reacties op “Lopen”
Ik zag daarstraks dat je sporen hebt achtergelaten op mijn weblog, Michel. Doet me plezier. Ik lees jou ToD&B met plezier.
Meen je echt dat er huistuinenkeukenmodelletjes te koop zijn van vetpercentage-weegschalen? Ons vetpercentage is gemeten door het sportkot, en dat was een ingewikkelde procedure. Met onderwaterwegingen en zo.
Jawel: in het water en met soortgelijk gewicht en zo zal ongetwijfeld vééél nauwkeuriger zijn, maar via bioelectrische impedantie kan het ook met (redelijk goedkope) in de handel te krijgen weegschalen!
Amai, Michel, nu verschiet ik van u.
Ik vond lopen vroeger ook altijd verschrikkelijk.
Nu dus nie meer!
Ik wil u gerust eens vergezellen, hoor!
Wel, nee dus: het moet onder medische begeleiding gebeuren wegens mijn rug en zo.