Ben ik mijn belofte al vergeten om elke dag dat ik passeer in de Dampoort, een foto te trekken?

Wel: nee. ‘t Is gewoon dat ik op de meeste weken vijf keer in de Dampoort ben (‘s morgens als ik naar mijn werk ga en ‘s avonds, euh, als ik terugkom)—maar dat ik er deze week maar twee keer geweest ben.

Het sleuteltje van mijn fietslot is namelijk van mijn sleutelbos gevallen, en dus staat mijn fiets onherroepelijk vast tot ik naar de velomaker om een nieuw sleuteltje kan gaan. En dus rijd ik ‘s morgens mee met Sandra, en nemen we samen de trein aan Sint-Pietersstation. Da’s al vijf van de tien potentiële bezoeken aan Dampoort weg.

Maandagavond was ik er, dinsdagavond ook, maar woensdagavond heb ik laat doorgewerkt, donderdag ben ik wat vroeger vertrokken en uitgestapt aan Sint-Pieters, en ook vanavond vertrek ik wat vroeger en stap ik uit aan Sint-Pieters.

Zodus. Allemaal niet te voorzien. En nu moet mij ook nog houden aan mijn eigen voornemen om van week tot week een aanknopingspunt te hebben qua thema (jaja, een milde vorm van dwangneurose is mij niet geheel vreemd)… Ik had gezegd deze week “tegels en stenen”, ‘t is één keer tegels en één keer geglazuurde stenen geworden met een uurwerk in de hoek.

Nog een geluk: ‘t zal volgende week tijd zijn. Zoals mijn tekenleraar op school placht te zeggen: “Doe iets met het element tijd, kabouterkens. Gebruik daarbij uw handen. En cirkels! Vormen! Kabouterkens: het element tijd.”

Geschreven al luisterend naar: The Goons – The Mountain Eaters – Come, Moriarty, next stop Bloodnok