He getver, ‘t is Ray Cokes op JimTV!

Die geen haar veranderd is. Nu ja, een beetje wel natuurlijk, wat grijs aan de slapen en zo, maar toch.

Manier en stem zijn helemaal niet veranderd daarentegen. Het is alsof het weer eind de jaren 80 is… Rox Box, iemand? Of het is alsof we weer in de glorietijden van MTV Europe zijn, Ray’s Request en (vooral) Most Wanted—ik was er al te oud voor, maar ik keek er toch nog graag naar.

Maar neen, de rechterbovenhoek van de televisie zegt dat het I Love The 90’s is.

Jawel: the 90’s. Wat het precies is van die 90 dat we graag moeten zien, komen we niet te weten. Wel intrigerend natuurlijk.

Hadden ze nu gezet I love the 90s, dan was het allemaal duidelijk: Ik houd van de jaren 90. Hadden ze gezet I love the 90s’, dan hadden we geweten dat het in ieder geval al om “iets” gaat van die jaren 90 waar de schrijver van de tekst van houdt.

Maar ‘t is dus the 90’s. En dus mogen we er ons allerlei dingen bij voorstellen.

Visioenen van een groep van 90 shaolin-monniken uit hetzelfde klooster als Kwai Chang Caine, of beter nog, 90 vechtersbazen uit een generische chinatown, op de tonen van Carl Douglas:

I love the 90’s… kung fu fightin’. Those cats was fast as lightnin’.

Of, nog specifieker, beelden van 90 volgelingen van Wang Lang:

I love the 90’s… style. Ninefold monkey style for great justice!

O, dichter bij huis, 90 van de 600 Franchimontezen:

I love the 90’s… weapons. Flails, halberds, gisarmes, langdebeves—those were the days. When weapons meant business. When men were men. And women were women. [And small furry creatures from Alpha Centauri were small furry creaturs from Alpha Centauri, uiteraard.]

Wat? Ik, een zaag? Pedant, moi?