Ik moest nog wat paaseieren kopen voor nu zondag voor de kinderen, wist mijn madam mij te instantmessengen vrijdagmiddag.

Ik werk in Brugge, en op weg naar het station van op de Dijver waar ik mijn dagen slijt, passeer ik zo ongeveer zesentachtig winkels die chocolade verkopen—ik zweer het, als wij nu in de middeleeuwen waren, waren de machtigste gilden niet de wevers of de blekers maar de chocolatiers en de kantslijters—dus zó moeilijk zou het niet zijn om iets goeds te vinden, dacht ik.

Ahem.

Kijk, uit principe trek ik mij niet aan hoeveel eten mij kost als ik het koop: als we daaraan zouden beginnen, is het einde niet in zicht en kunnen we zo goed een maandbudget gaan opstellen of zo. Nee, eten is eten, en mensen die zich afvragen hoeveel dat kost, zijn verkeerd bezig.

Maar!

Zo ongeveer de goedkoopste winkel die ik vond, vroeg nog 8,50 euro voor een minuskuul plastieken zakje met een mini-paaseitje of zes erin. Dàt was me toch wat des Guten zuviel.

Nee, vandaag gewoon bij de bakker om de hoek voor 12 euro een zak paaseieren en drie grote chocoladene paashazen (twee wit, één melk) gaan halen.

Dat ze in Brugge niet beschaamd zijn… en dat ik mij daarbij afvraag hoe gewone mensen dat daar doen: gaan die dan buiten de stad boodschappen doen? Want in de stad zelf lijkt het alsof alles, van paaseieren tot een steak of zelfs een zak frieten, stapels duurder is dan in Gent. Waar toch ook toeristen rondlopen.