Ik was naar de slager gegaan om varkenslijken voor de kinderen — ik ben van kookcorvee vanavond — en in het buitengaan klampt iemand mij aan.
Of ik Engels spreek (euh ja), en dat hij dan in een soort sabiers van Vlaams en Engels en Duits en allerlei andere Oosteuropees aandoende talen zijn verward verhaal afsteekt. Dat hij al een tijd in België is maar dat hij geen huis kan vinden omdat hij geen geld heeft, en dat hij geen geld kan verdienen omdat hij geen echt huis heeft en dat hij dus probeert illegaal werk te doen maar dat het allemaal zo gemakkelijk niet is, en dat hij hard probeert Nederlands te leren maar dat het niet gemakkelijk is, en of ik geen geld heb voor hem omdat hij eten zou willen kopen.
Neen, ik heb geen geld op zak, en ik zou hem wel geld willen geven als ik er had, maar ik heb er geen dus helaas, en ook wel dat ik rap naar mijn kinderen zou willen gaan.
Legt hij mij uit dat hij ook kinderen heeft en een kleintje dat honger heeft en bla die bla. Ze zijn Rom, en ze worden schreef bekeken door iedereen en hij was al content dat ik niet weg liep, en als ‘t God belieft zien we elkaar nog eens en aaaargh lang verhaal kort, met die mens naar de winkel op de hoek gestapt, en wat eten gekocht. Twee broden, soepgroenten, een karton eieren, een fles olie, een fles frisdrank en een lat chocolade voor zijn kinders.
Een beetje gebabbeld met de mens van de winkel ook, die niet echt verbaasd leek, ‘t moet zijn dat ze dat meer gewoon zijn in de Sleepstraat.
En ik weet nu niet goed wat ik moet denken. Ben ik in de zak gezet, ben ik afgetroggeld, heb ik een goede daad gedaan? I dunno.
Ik heb in het begin van het gesprek mijn GSM voor de zekerheid in mijn diepste broekzak gestoken, en ik was er eerst niet gerust in, maar hoe meer ik met die mens sprak, hoe meer ik dacht aan wat als ik daar zou staan? In een ander land met hongerige kinderen en geen werk en nauwelijks genoeg taal om aan een wildvreemde te vragen of hij mij wil eten kopen? Ja, het zou kunnen dat die mens werkt voor de één of andere maffieuze groepering die basisvoeding hamstert, maar hoe waarschijnlijk is dat?
Reacties
5 reacties op “Ik werd aangeklampt op straat. Wat toen gebeurde, zal je enorm verbazen”
Michel, ik denk niet dat ik verbaasd ben.En ja, je weet niet of het verhaal echt is, maar als het echt is, dan zouden er meer mensen zoals jij moeten zijn
Begin mei heb ik iets gelijkaardig meegemaakt in het Muinkpark. Jong gezin met kindje dat in een buggy lag te slapen. De vader sprak me aan en vroeg om eten en pampers voor het kind. Hij sprak Italiaans en wat Frans. Naar eigen zeggen kwam hij uit Genua en z’n vrouw uit Roemenië en waren ze sinds 2 weken in Gent om werk te zoeken.
Ik heb dan op de site van het Kruispunt Migratie-Integratie (http://www.kruispuntmi.be/) gevraagd of mensen in die situatie structureel geholpen kunnen worden. Hun antwoord:
Je kan die mensen doorverwijzen naar een sociaal-juridische dienst.
Hier vind je de adressen in Gent: http://www.kruispuntmi.be/juridisch-advies-in-vlaanderen-en-brussel
Buitengewoon waarschijnlijk. Eten geven is beter dan geld geven en op deze manier eten ze misschien een paar dagen beter dan ze normaal zouden krijgen.
Onlangs vroeg mij een gast op de Vrijdagsmarkt van in de twintig of ik wat geld kon geven zodat hij voor €1,5 eten kon halen bij één of ander centrum hier in Gent. Sinds ik eens een serieus scheve reactie gekregen heb toen ik eens een brood gekocht had voor een bedelaar (triestig woord, zeg) aan een winkel die geld wou voor eten), is mijn enthousiasme wat verminderd om geld te geven.
Ge moogt niet iedereen over dezelfde kam scheren, ik weet het, maar ik help liever letterlijk dan ik iemand geld geef. Ik kan niet van het gevoel af dat ik dan sowieso wordt afgezet en dat geld gebruikt wordt voor iets anders. Waarschijnlijk voor iets minder koosjer. Alweer, kam en vooroordelen, maar soit. Ik kan daar ook niet aan doen, hé zeg!
Ik redeneer dan dat ze toch heus wel ergens terechtkunnen, hier in België.
Of dat er toch betere tactieken zijn om eten enzo te scoren.
Misschien moet ik eens wat opzoekingswerk doen.
Eerst en vooral: een pluim voor de titel.
Ik denk altijd, of ik bedoel: altijd als iemand me om geld vraagt: ‘wat is zijn slechtste scenario en wat is mijn slechtste scenario’. Onlangs gaf ik 15 euro aan een gezin dat geld vroeg om te slapen die nacht. Mijn slechtste scenario is dat ze dat geld hebben gebruikt om drank mee te kopen! Of drugs! Of nog wat anders waar ik zelfs het bestaan niet van af weet! Hoe erg zou dat zijn? Niet zo heel erg, eigenlijk, want ik weet niet op 15 euro nauwkeurig hoeveel geld er op mijn rekening staat. Dan moet ik ook niet zaniken dat er 15 euro verkwanseld wordt, vind ik. wat is hun slechtste scenario? Dat ze geen onderdak hebben die nacht. Geen eten. Dat ze bang zijn, al hun vertrouwen kwijt, zoiets.
Nou.