Ik zat op de trein van het verre Hassel naar Gent-Dampoor, vorige vrijdag, met Iemand In De Academische Wereld, en we babbelden over vanalles en nog wat.

(Een groot gemak, trouwens, daar in het het verre Hassel: ze aanvaardden daar gewoon euro’s! En als ik traag en luid sprak, begrepen ze Nederlands!) (En ja, ik blijf die stomme Limburglollen maken elke keer ik het over Limburg heb, ja.)

Afijn, we waren aan het babbelen, over het verleden en het heden en de mogelijke toekomst, en over al dan niet gemiste kansen, en over Het Volgende Grote Ding, en hoe er waar geld te verdienen zou zijn, of dingen te doen zouden zijn die te monetiseren zouden kunnen zijn, of waar er tenminste een verdienmodel zou zijn of zou kunnen gevonden worden, en wat interessant zou kunenn zijn, en waar ik me in een ideale wereld mee zou kunenn bezig houden, eventueel.

Ideeën? A dime a dozen. En veux-tu, en voilà. Ideeën up the wazoo, ideeën, ik zou er kunnen spuien tot de koeien naar huis komen. Schetsmatige ideeën, tot in de punten uitgedachte ideeën, wilde en tamme ideeën, ideeën voor het rapen.

En dan vroeg die mens telkens waarom ik hiér niets mee deed, of dáár niets mee gedaan had, of waarom ik toch niet eens ernstig werk van dát zou maken. Met stijgend ongeloof, had ik de indruk. En dan zei ik telkens iets van och ja en bwoaf. En dat hij zeer welkom was om de ideeën te nemen er iets mee te doen.

Anti-ambitie, denk ik soms. Actief en bewust dingen niet doen. Geen geld willen verdienen. Geen risico’s nemen en geen initiatief, en als ik eerlijk ben: niet omdat het verkeerd zou kunnen aflopen, maar omdat het, godbetert, wel eens goed zou kunnen aflopen.

Als ik geen gezin had, ik zou voor de rest van mijn leven kunnen overleven in kamer zonder mensen.