Nu maandag is het 1 mei, en dan wordt traditioneel de Internationale bovengehaald.

En als we nu eens muzikanten en fanfares van over heel het land zouden uitnodigen? Fanfares, zijn die niet traditioneel gegroeid uit werkersverenigingen?

En als we die nu eens naar Gent zouden vragen? Gent, met Pierre De Geyter is dat toch een beetje de geboorteplaats van de Internationale, nee?

Als we die nu eens allemaal de Internationale zouden laten spelen, in een nieuw arrangement, van een Vlaming, speciaal voor fanfares?

We zouden bijvoorbeeld een podium kunnen optrekken, en daar zetten we een enorm koor! En dan zouden we van alle zijstraten en -straatjes van de Vrijdagsmarkt één voor één al die fanfares kunnen laten opkomen, elk met hun stem, die van kakofonie tot harmoniewordt als ze samen bij de anderen komen!

We zouden heel de Vrijdagsmarkt kunnen omdopen tot een gezellige binnenplaats, helemaal in het rood verlicht, met eten en drinken voor iedereen!

En dan zouden we als apotheose de “echte” Internationale kunnen spelen—voor de zekerheid projecteren we toch maar de tekst, ‘t is zo genant als niemand meezingt.

En dan zou kunnen blijken dat het enorme koor, allemaal mensen in normale kleren, dat die eigenlijk ook van over de hele wereld zijn, en dat ze één voor één in hun eigen taal de internationale zingen, tot alleen de melodie van De Geyter overblijft, één in verscheidenheid, allemaal anders en toch hetzelfde: sterf, oude vormen en gedachten! Ontwaakt! Ontwaakt! Geen recht waar plicht is opgeheven – geen plicht waar recht ontbreekt. En morgen, morgen zal de Internationale heersen op Aarde!

*
*   *

Maar nee. Pas op hoor: alles was, er, àlles. Een mooie website, affiches over heel de stad met ronkende woorden, een podium, een volledig rode Vrijdagsmarkt, een CD met tekst en muziek erop, een koor, een paar fanfares…

Hola: dàt was het. “Honderden” muzikanten, ronkte de affiche. Ik telde een drumband en een fanfare, een half podium met zangers, Walter De Buck op doedelzak en nog een doedelzakspeler in Highland-tenue.

Het was allemaal zeer teleurstellend, vooral omdat ik er zoveel van verwacht had. We waren met de hele familie afgezakt, en half Gentblogt stond er ook, en het begon wel goed—een beetje amateuristisch, maar kom, we gaan niet neuten—en toen was het gedaan.

Twee fanfares, een keer of drie de Internationale na elkaar gespeeld, en iedereen weer naar huis. Misschien hoop en al een kwartier muziek. Ik denk dat de drumband uit eerlijke schaamt enog een eigen nummertje gedaan heeft als toemaatje.

Zwak.

En vooral: wat een enorm gemiste kans. Ik hoop dat er een goeie uitleg is waarom het zo de soep in gedraaid is.

Of nee, laat maar zitten. Ik wil mijn illusies houden. Ik wil niet weten dat het is omdat geen enkele fanfare het zag zitten. Ik wil niet horen dat dat de organisatoren alle conservatoria, harmonieën, muziekscholen, amateurs en professionelen als bezetenen aangeschreven, gebeld, lastig gevallen hebben, gezaagd, gesmeekt en gebeden om alsjeblieft langs te komen, maar dat ze allemaal liever op hun lui gat voor de tv zaten, of liever uitgingen dan idealisme uit te dragen.

Kch.

*
*   *

update Steven zegt, terecht, dat het leest alsof ik de schuld wil geven aan de fanfaremensen en niet aan de organisatie. Verre van.

Ik vrees, maar ik weet het uiteraard niet en dus wou ik er niet over speculeren, dat de organisatoren een uitstekend idee hebben gehad, maar dat de uitvoering niet was wat ze moest zijn.

Fanfares zijn allemaal individuele mensen die ook elk hun persoonlijk leven hebben met schoolfeesten en die misschien wel wat anders te doen hebben op een zaterdagavond… hebben ze gezorgd voor iets anders dan “kom een deuntje spelen”? Kinderopvang? Randanimatie? Of was het enkel om dat ene halfuurtje te doen dat die mensen uit het andere eind van België moesten afkomen? Op een zaterdag ‘s avonds laat?

Veel fanfares en harmonieën hebben jongere kinderen, ook gisteren waren er. Moeten ze daarmee na bedtijd in Gent komen spelen, om dan om middernacht pas thuis te zijn? Hadden ze het allemaal niet beter in de namiddag gedaan? En er een springkasteel gezet, en spelletjes beloofd, en gratis drankjes, en een workhop Internationale Zingen voor wie wil, en Socialistische Leuzen Scanderen, en kinderanimatie en de kans voor fanfares om hun eigen ding te doen op voorhand, en watnog? Een familieuitstap in het vooruitzicht, iedereen mee, plezier en vertier. Fanfare-festival, leer fanfares uit Vlaanderen en Wallonië en Brussel kennen en speel samen, em>op een niet ongoddelijk uur.

Hebben ze in alle vakbladen (bestaan die?) artikels laten zetten? Of hebben ze gewoon gehoopt dat mensen de affiches en de website wel zouden vinden?

Hoeveel harmonieën en fanfaren zijn er gecontacteerd, en hoeveel op voorhand is dat gebeurd? Pakweg een maand ervoor is te laat natuurlijk.

Zelfs de affiche was onduidelijk:

Nergens melding van een oproep, of het moet zijn dat ze die via andere wegen wilden doen. De website bijvoorbeeld.

Maar eens mensen op de website terecht kwamen: hoeveel, denken de makers daarvan, hebben gezien dat vrijwilligers gevraagd werden? Mystery meat navigation slaat niet echt zó aan bij de gemiddelde gebruiker hoor—een grote rode sticker met “kom spelen in de internationale fanfare!” of iets dergelijks kan in deze een gemak zijn. Maar nee, nu moest je met de muis over alle lettertjes van DEINTERNATIONALEFANFARE muizen, en dan naar de “O” van “Oproep” gaan, en dààr stond de vraag om een mailtje te sturen als je zin had om met de fanfare mee te spelen.

En als je dan een week of twee, drie vóór de dag zelf bent en je hebt nog maar toezegging van anderhalve fanfare, dan ga je toch in overdrive? Alle hens aan dek, alle zeilen bij? Interviews, ronselen, mails, mailings? Ik heb een mail gekregen, ja: vrijdagnamiddag, omdat ik op vanhartegent mijn adres had opgegeven. Deze mail:

Alleen over de internetcomunicatie zou ik een paar paragrafen over kunnen volzagen, en ik ben er redelijk van overtuigd dat dàt wellicht niet de allerbelangrijkste communicatieweg naar verenigingslevend België is.

Maar goed: ik weet er het fijne niet van. Al wat ik kan zeggen, zo vanop een afstand, als een echte stuurman-aan-wal: een gemiste kans. En ook: on balance, héél erg spijtig. En ook: volgende keer beter!