All the hip kids are doing it, so…

Ik ben ook al eens zinloos geweldigd!

Het was als volgt. Ik was samen met een aantal vrienden—we waren denk ik met een achttal—terug aan het komen van een restaurantbezoek. Twee van ons liepen voor, de rest volgde op misschien een meter of honderd. Het was halftwaalf of zo, en pikkedonker.

Aan de andere kant van de weg was er plots redelijk wat kabaal. Een hele groep jongeren vond het nodig om ons uit te maken voor vorte vis. Ik van mijn kant vond het nodig om daar sarcastische commentaren op te maken. Zij liepen ons met veel misbaar in groep voorbij, daar aan de andere kant van de weg. Wij lachten eens schamper om zoveel kinderachtigheid. Incident gesloten?

Nee: plots sprongen er vanuit het niets een aantal gasten op ons getweeën. Noch de zwarte gordel karate van mijn vriend noch de ijzeren toppen van mijn Doc Martens haalden iets uit: in een redelijk klinische operatie werden we vakkundig op de grond geduwd, en een-twee-drie van al wat we op zak hadden dat van waarde was, ontdaan. En vóór we het goed en wel beseften lagen we daar op de grond, waren zij weg, en kwam de rest van onze groep toe.

En dàn heb ik de zaken vrees ik wat verkeerd ingeschat. Ik heb mezelf opgeraapt, en ik ben in mijn eentje achter die gasten gegaan. Mijn portefeuille gaan terugeisen. Niet zo’n intelligente zet, besefte ik een halve minuut of zo later, terwijl ik in het midden van een cirkel op mij schoppende kerels lag. De details herinner ik me niet, maar ik weet wel nog dat ik een paar keer rechtgestaan ben, dat ik redelijk kalm bleef, en dat ik bleef vragen om mijn portefeuille.

Ze hebben hem mij uiteindelijk gegeven, waarschijnlijk ook omdat er na wat voor mij een uur leek maar in ‘t echt wellicht een minuut was, versterking kwam van mijn maten.

Maar ik heb er wel een hele resem gebroken ribben aan overgehouden. Waarvan één rib, zei de dokter me een paar dagen later, die op een haar na mijn lever had gemist: was die gescheurd, het was een heel ander verhaal geweest.

Bleek achteraf dat het een bende jeugddelinquenten was die op penitentiaire vakatiekolonie was, en hun toezicht ontvlucht waren.

Ha! En sindsdien wantrouw ik alle ontsnapte gevangenen.

Geschreven al luisterend naar: Kris Kristofferson – A Moment Of Forever – Under The Gun