Haal boven de melancholische liederen—

By the time we’re done with dancing,
Elsewhere darling you’ll be glancing
And the night’s a river-torrent tearing us apart.
Merely melody entwined us,
Easily the ties that bind us
Break in fibrillations of the heart.
Don’t cry out or cling in terror
Darling that’s a fatal error
Clinging to somebody you thought you knew was yours.
Dispossession by attrition is a permanent condition
That the wretched modern world endures,
   
You drift away, you’re carried by a stream.
Refugee a wanderer you roam;
You loose you way, so it will come to seem:
No place in particular is home.
You glance away, you house has disappeared,
The sweater you’ve been knitting has unpurled.
You live adrift, and everything you feared
Comes to you in this undoing world.

Ik weet dat het allemaal niet zoveel voorstelt, maar onder meer in het kader van de toch-wel-toch-niet-lancering van de nieuwe site van de Stad Gent ging ik daarnet kijken naar één van die gelijkaardige sites die wij in de tijd gemaakt hadden.

Niet goed, ben ik ervan.

Hoe moet ik het uitleggen? ‘t Is alsof we zouden gewerkt hebben aan een huis, en dat daar over de jaren en maanden een tuin was bijgekomen, en meubels die iedereen graag gebruikte. En dat ik dan wel wist dat ze het huis gingen renoveren, maar dat nu blijkt dat het geen huis meer is maar een prefab-bungalow. Zonder meubels. Met een plastieken veranda en koterijen in plaats van een tuin.

Zowat alles wat er mooi en uniek aan was, is ondergebetonneerd.

Onthechting. ‘t Is niet belangrijk. Zen.

Maar ‘t steekt toch.