’t Is over chronische pijn op televisie:

De pijn nestelt zich in de hersenen. Op dit ogenblik is dat niet omkeerbaar. Eén maal chronische pijn, altijd chronische pijn.

Ja, da’s wel waar natuurlijk, maar al die mensen die de pijn hun leven laten beheersen, dat is nergens voor nodig.

Er was daar een dame die heel de tijd met de angst zat dat er wel eens iets ergs zou kunnen gebeuren, waardoor ze in een soort feedbacklus van angst-pijn-dingen vermijden-pijn-angst-pijn zat.

Ik denk niet dat ik in een dergelijke cirkel zit. Akkoord, ik heb soms pijn, maar dat belet mij niet om goed te zijn. Ik weet wel waar mijn grenzen zijn—niét een weekend in een slecht bed slapen bijvoorbeeld, dat weet ik voor de toekomst. En ik wil mijn grenzen wel verkennen.

Ik moet echt dringend één dezer dagen bij een dokter een voroschrift afhalen waarop staat wat ik wel en niet mag doen in een fitnessachtige omgeving. Al te veel dingen zullen er wel niet tussen zitten, maar tengenwoordig zijn al die machines toch wel zó gebouwd dat ze heelder spiergroepen isoleren, dus met wat geluk, moet het toch lukken om wat op te bouwen, nee?

Eens dringend, dringend werk van maken.