Ik ben, omdat een mens toch iets moet doen op een ongoddellijk uur als het deze, naar MTV aan het kijken. Ze draaien er net Manchild van Neneh Cherry, een nummer waar ik in 1989 redelijk ondersteboven van was.

Youtube to the rescue!

…yep. Ondanks de cheesy effecten, blijft het overeind. Neneh Cherry, die er geen probleem van maakte om een echte vrouw te zijn, met kinderen en buik en alles: respeck.

Hm.. Eens kijken hoe ver terug in de tijd ik dingen kan vinden op Youtube.

In 1988 vond ik Orinoco Flow goed–stoppen met grinniken, daar op de derde bank!–en eigenlijk: ik ben niet te beroerd om te zeggen dat ik nog altijd wel eens durf een Enyaken te forceren op tijd en stond.

In 1987 was M/A/R/R/S’ Pump Up The Volume zwaar van rockegem, en ik daag eenieder uit om dat zelfs vandaag de dag tegen te spreken.

In 1986 was Kate Bush enórm goed bezig, en ik zou eigenlijk niet weten wat gekozen uit The Whole Story. The Man With the Child in his Eyes dan maar. Niet de beste clip, maar een kiekenvleesnummer-men-kan-niet-meer. Ah what the hell, ik kan niet kiezen. Cloudbusting is even goed, en is wél de betere clip–Donald Sutherland ftw! 

In 1985 had ik het cassetje van Brothers in Arms gekocht, zoals ongetwijfeld miljarden mensen over de hele wereld. En Walk of Life vond ik denk ik het allerbeste dat erop stond.

In 1984 was ik helemaal voor Lloyd Cole & the Commotions’ Rattlesnakes. Recentachtig herontdekt in een versie van Tori Amos, maar het origineel is toch wel ongelooflijk machtig.

In 1983, toen echt goeie muziekvideo’s nog net zeldzaam genoeg waren dat ouders meekeken, vond de hele familie denk ik eensgezind dat Annie Lennox en Dave Stewart dat zeer goed deden op Here Comes the Rain Again.

In 1982 kwam Michael Jackson’s Thriller uit. Ik vond het niet zo’n goed nummer–ik vind het nu beter dan toen, als ik eerlijk ben–maar het evenement! toen de hele clip voor het eerst uitgezonden werd op Veronica!

In 1981 zat ik nog op de lagere school, en ik denk dat I won’t Let You Down zo ongeveer de eerste clip was waar iedereen, letterlijk iedereen op school over sprak.

In 1980 was ik nog bijzonder ver van mijn puberteit, maar Olivia Newton John maakte wel aarige emoties los als ze Xanadu zong.

Hmm. 1979. En nu moet ik beginnen oppassen dat ik niet vals speel. Dingen die ik echt actief gezien heb het jaar zelf, en niet tweedehandsherinneringen. Abba’s Gimme Gimme Gimme is bijvoorbeeld van dat jaar, heb ik zeker gehoord op de radio (uiteraard! ABBA was incontournable, ze stonden heel het jaar zowat op één), maar ik heb ze maar een paar keer echt gezien. Nee, Patrick Hernandez en Born to be Alive daarentegen… Franse zanger, Belgisch liedje: garanti hit de zaterdagshows op TF1.

In 1978 zongen we op school allemaal (fonetisch) mee met 10cc’s Dreadlock Holiday, maar op TV zien? Nah. You’re the One That I Want daarentegen… misschien. Ik denk het niet, maar het zou kunnen. (joe de wa de da da, joewade babbedeba oe oe oe, trouwens :))
Neen, tot spijt van wie het benijdt: het enige waar ik honderd procent zeker van ben, is dat we elk jaar naar het Eurovisiesongfestival keken. En dan ik deze Halleluja wel goed vond. Nog altijd trouwens hoor.

In 1977 keken wij ook allemaal samen naar het Eurovisiesongfestival. En deze zat ertussen, jawel: Parlez-vous français, door de onvergetelijke Baccara. Een vraag die ze trouwens ook meteen beantwoorden: non, nous ne parlons pas français. Maar degene die wij de dag erna allemaal zongen op school was deze, uiteraard: A ba ni bi. En zelfs (zeker!) voor een kindje van zes jaar was ook deze L’oiseau et l’enfant onvergetelijk.

…ik geef het op. Wij hadden thuis eigenlijk pas een televisie sinds eind de jaren 70, en in 1976 zat ik pas in het eerste leerjaar. We luisterden wel veel radio, en ik heb echt wel eerstehandsherinneringen aan bijvoorbeeld Daddy Cool, maar dat zijn geen video’s natuurlijk.

Youtube is gewonnen. Tss.