Griezelig: ik droom meer en meer van mensen waarmee ik op school gezeten heb, nu bijna zeventien jaar geleden.

Vreemde, lange, gedetailleerde dromen, waar aspecten van onze kinderen zich vermengen met aspecten van de nabije toekomst en aspecten van die schoolkennissen, die ik voor het grootste deel meer dan vijftien jaar lang niet meer gezien heb en waar ik het grootste deel maar een jaar of twee-drie mee in de klas gezeten heb.

Nu net weer: een paar uur in bed gaan liggen rusten, en ‘t was meteen van dat. In een fabriekspand dat het midden hield tussen de turnzaal op het Sint-Barbaracollege, de kelder van de Boekentoren, de vergaderzaal van een bedrijf in Brussel, en de kantine-slash-latere-scanruimte van Griffo.

Zeer, zeer, zéér vreemde dromen.