Meningen zijn gelijk achterwerken, zoals Harry Callahan het zo mooi verwoordde, in die zin dat iedereen er wel een heeft.

Om maar te zeggen dat ik het hoe-ge-naamd niet eens was met Stolterman tijdens zijn lezing bij Namahn vanavond, toen hij sprak over Bits as material. Ik zou zelfs bereid zijn daar een lang betoog over te schrijven, want ik kwam tot de vreemde conclusie dat ik daar eigenlijk wel redelijk wat strong feelings over heb, over die dingen. Maar de woorden van Dirty Harry in gedachten: ik denk dat ik het maar nog wat ga laten fermenteren, mijn eigen gedachten, vóór ik ze op de buitenwereld loslaat. Of eigenlijk: ik denk dat ik het maar eerst wat ga doén, liever dan er over te theoretiseren.

Want daar was ik wél helemaal akkoord met ‘s mans gedachten, in het tweede stuk van zijn betoog vanavond: het is niet over een theoretisch model dat het gaat, zo van “als er geen tijdbeperkingen zouden zijn, dan…”, en het gaat ook niet over een vaste cookie cutter-methodologie, maar wel over het intern verwerkt hebben van jaren en jaren ideeën en invloeden en ervaring en nadenken, en dat dan ad hoc toepassen op een gegeven situatie.

En als die Thoughtful Interaction Design op alles van toepassing klinkt, wel, ‘t is omdat dat inderdaad het geval is, en dat was wel fijn om horen.

HCI of architectuur of product design, of, eigenlijk, meubels maken of muziek of foto’s of schilderijen: één strijd. Een mens die goed bezig is, weet niet op voorhand welke formule hij gaat gebruiken, maar weet tijdens en achteraf wel bijzonder duidelijk waarom hij wat gedaan heeft, waarom hij wanneer welke regels gevolgd heeft, en waarom hij wanneer welke regels links heeft links laten liggen.

Arhem. I’m nog making any sense, am I? ‘t Zijn lange dagen geweest. Ik ga dit weekend, als het lukt, mijn notities van vanavond eens verwerken, denk ik.

En dan ga ik nu 20×2 mensen gelukkig maken met een ticket voor een verrassingsfilm. Te laat voor inzendingen!