Zegt Peter Dedecker:

wat met mensen die niet *willen* nadenken? Mensen die zeggen “skip die uitleg maar, geef me wat nodig is om dit of dat te doen” en dan natuurlijk de volgende keer weer met hetzelfde probleem zitten. Mensen die er op voorhand van uitgaan dat het toch te moeilijk is voor hen.

Dat was inderdaad een issue: hoe van die experimentele constataties naar raadgevingen in de praktijk gaan.

Mijn eerste reflex is meestal dat ik mensen inderdaad eerst het kader wil schetsen, en dan pas stap voor stap wil werken—dus éérst een mental model (helpen) bouwen—maar dat willen “de mensen” meestal niet.

“Laat mijn hoofd gerust, dat interesseert mij allemaal niet, zeg mij gewoon hoe ik die rode ogen van mijn foto moet smurfen!”

In de praktijk is een richtlijn van “maak interfaces die moeilijker te gebruiken zijn zodat mensen een mental model moeten bouwen omdat anders de kost per operatie te hoog wordt”, natuurlijk geen optie.

Eén idee dat Payne had, was dat het wellicht de moeite loont om opleiding en gebruik van elkaar te scheiden, genre training wheels.

Een ander idee, vanzelfsprekend, is om te spelen op die homomorfismen: de mapping van de wereld van de applicatie naar die van de gebruiker en omgekeerd.

Het is een beetje de historie van de derdewereldmensen hé: geef ze een blik tonijn vs. leer ze vissen. Leer de mensen hoe kleur en lagen en watnog werken in Photoshop vs. geef ze een wizard om rode ogen te verwijderen.

Een beetje van de twee is nodig.

En dan is er nog het probleem van de kleine minderheid beginners en experten vs. de grote meerderheid “gewone” gebruiker.

En het probleem van tijdsdruk en satisficing, en hoe dàt in het verhaal past.

En het probleem van efficiëntie: het raakt gedaan omdat ik snel vijf pogingen heb ondernomen vs. het raakt gedaan omdat ik lang nagedacht heb en dan één poging heb ondernomen–maar die dan wel even lang duurt als zeven snelle pogingen.

En vooral, vooral, voor mij toch, mijn grootste opmerking: wat met creativiteit? De experimenten zijn eigenlijk allemaal redelijk eenvoudige modellen, waar eigenlijk weinig of geen creativiteit aan te pas komt. Welke lessen zijn er te trekken voor applicaties die dermate complex zijn dat er meer dan één mogelijke manier is om tot een goed resultaat te komen?

Hoe geraken mensen voorbij een locaal optimum in een HCI-context die ingewikkelder is dan stimulus-respons? 

Afijn, werk aan de winkel.