Kronkelende zwarte medemensen in het zwart gehuld: lange tijd zowat het handelsmerk van Jean-Baptiste Mondino, die er om mij geheel duistere redenen altijd wel ergens één in zijn werk binnensmokkelde.

Zoals bijvoorbeeld in deze prachtige clip voor de al even prachtige versie van het prachtige I’ve got you under my skin door de prachtige Neneh Cherry (op het, euh, prachtige Red Hot+Blue):

Vergelijk met deze, iets meer bekende clip (met blote wijven! en kussende vrouwen! ongehoord voor de jaren stillekes!):

…of deze: Vanessa Paradis zingt Serge Gainsbourg:

En zelfs in een retro-clip voor Bowie zit een kronkelende zwarte meneer:

Pas op, niet dat hij ze echt overal in poefte–deze van Me’shell Ndegeocello heeft er geen:

En veel van zijn oudere voor Les Rita Mitsouko ook niet:

…al leek het er soms verdacht veel op, de toetsenist hier bijvoorbeeld:

…en al leek het soms dat hij echt wel wou maar niet mocht, en dat hij dan maar een omweg zocht. Zoals in Russians voor Sting: er komt een zwarte meneer in het zwart in voor, maar het gekronkel wordt gedaan door een blanke mevrouw in het wit:

Ik kijk tegenwoordig niet zo veel meer naar MTV, of wat daar allemaal bijgekomen is tegenwoordig–Jim en TMF en dergelijke–maar ik heb toch de indruk, helemaal zonder enige gefundeerde basis om een vergelijking te maken, dat het in de jaren 80 en 90 allemaal veel beter was, qua videoclips. 🙂