Louis heeft jaren aan een stuk de “r” niet uitgesproken, maar nu begint hij dat wel te doen.
“Spreken” was “spjeken” en is nu “sprrrrrreken”, met een vreselijk lang uitgerokken huig-r.
Woorden met een “r” in het midden, dat was nog zo geen probleem, ‘t was eerder voor dingen als “oor” dat het lastig was. Dat werd dan “ooch”—pas op! stemloos! Niet “oog”! Maar aangezien dat in het enkelvoud bijzonder moeilijk van elkaar te onderscheiden is, gaf dat menig gefrustreerde discussie: “ik heb pijn aan mijn ooch” “uw oog?” “néééé, mijn ooch” “ah, uw oor” “ja, ik heb dat toch gezegd, mijn ooch?”
Het is echt aandoenlijk, soms, hoe hij zijn uiterrrrste best doet om alle letterrrs van een woojd, nee, woorrrrrrd, te zeggen. Nu nog een iets meeer gecamoufleerde “r” en we zijn er helemaal.
Gisterenmorgen, bijvoorbeeld: “Wat ga je doen op school vandaag?” “Misschien ga ik mijn rrrrrrraket verrrrrven.” Zó koddig!
Reacties
5 reacties op “R”
Vroeger had ik daar ook last mee, het lukt me perfect in het dialect maar niet in het mooi Nederlands. Heel vervelend als je in het eerste leerjaar leert lezen. Ik zie me daar nog zitten op zaterdagmorgen voor de spiegel met de logopediste aan mijn zij. “Kijk eens goed naar je tong, maak nu een puntje en nu zoals lalala, nog een keer maar nu met de r…”
ik kan nog steeds de tongpunt-r niet uitspreken. Ik moet het stellen met de Franse en Gentse versie.
wist ge trouwens dat baby’s tot een bepaalde leeftijd alle klanken die in de wereld gebruikt worden kunnen uitspreken? Die vaardigheid verliezen ze als ze hun moedertaal leren spreken.
Oh nee, hij wordt een Limburger!
Nog nooit een Gentenaar gehoord zeker? 😀
Mijn broerie had iets gelijkaardig voor toen ie klein was. Altijd problemen met de “sch-“, dat werd dan uitgesproken als “sj-“. Zo ging hij dus altijd naar “sjool” in plaats van “school”. Op een blauwe maandag heb ik hem dan eens duidelijk gemaakt dat je het moet uitspreken als “s+goal”. De rest is geschiedenis. Dat wilde ik gewoon even toevoegen.