Die reclame van Suez, met een “lachende” pas geboren baby: ik ben er zeker van dat geen enkele van de nitwits die ook maar iets te maken hebben gehad met die reclame, ooit zelf baby’s hebben gehad.
Zoiets, dames en heren reclamemakers, is wat men in technische termen gewoonweg degoutant noemt.
Een pasgeboren baby met scherp opgetrokken mondhoeken, aan het schaterlachen, dat is iets dat alleen zeer diep in de Valley of the Uncanny te vinden is.
For shame.
Reacties
7 reacties op “Rosemary’s Suez Baby”
En een proper kindje zeg, niks huidsmeer, niks bloed. Je zou voor minder schaterlachen. 🙂
Erm. ’t Is reclame hé Michel. ’t Is niet echt hoor 😀
LOL @ Reclamebashers United.
Natuurlijk zijn die mondhoeken opgetrokken, hoe moet je dat baby’tje anders laten lachen als het daar omhoog hangt in de lucht met al die mensen die hij niet kent om zich heen? 😛
Dat de baby lacht is dus eigenlijk juist de pointe van de reclame…
(Niet dat ik die reclame goed vind hoor)
@Greet: dat is niet wat ik bedoel. Ik begrijp wel waarom die baby volgens de reclame zou moeten lachen en zo.
Maar baby’s die net geboren zijn, die *kunnen* gewoon niet lachen. Zo ongeveer het eerste mooie moment in een ouderleven, is de allerleerste keer dat een baby écht lacht. Dat is pas màànden na de geboorte, en dat ziet er niet uit zoals ze in de reclame proberen doen met special effects.
Wat die reclame laat zien, is een soort Joker-uit-Batman-toestand gemorphed op een echte baby. En dat is degoutant.
Mijn wederhelft begon nog net niet te gillen: beeld u in dat ze er zo uitkomen.
Op canvas loopt er een serie over waarom dat mensen die met media en reclame bezig zijn in deze moderne tijd altijd zo’n overdreven clichématige stillevens of situaties willen schetsen… Dat lijkt al iets van vroeger, maar ze overdrijven tegenwoordig een beetje.