If the wonder’s gone when the truth is known, there never was any wonder. Dat zei Hugh Laurie in één van de achterstallige afleveringen van House die ik vanavond bekeken heb. Ik ben het daar heeltegans mee eens. Goede goocheltruuks blijven goed zelfs (zeker) als ze uitgelegd worden.

De wetenschap dat wij allemaal letterlijk van stof van sterren gemaakt zijn, is magisch.

Wie weet hoe het precies allemaal in zijn werk gaat, dat internet, vindt het nog fantastischer dat pakweg Google Docs of Usenet of Flickr of VPN werkt.

Um, dit geheel terzijde en à propos niets.

Ik had deze hele namiddag mijn laptop open staan op mijn Outlook van het werk, en ik was via VPN en draadloos verbonden: getuige daarvan dat ik aan de fileserver kon en bestanden over en weer wippen, en in de database kon zooien.

Vanavond (nu net) kijk ik par acquit de conscience nog eens naar de webmail van het werk — en daar stonden allemaal dingen in die ik nog niet gelezen had. Bleek dat mijn Outlook wel Telenetdingen aan het binnenhalen was, en mij daardoor de indruk gaf dat hij aan het werken was, maar dat hij gewoon niet aan het praten was met de Exchange server.

Ik weet niet hoe het met u zou zitten, maar ik werd daar dus helemaal slecht van. Zo het gevoel van op school: om 7u30 ‘s morgens plots beseffen dat er eigenlijk huiswerk moest gemaakt worden. Of op de speelplaats twee klasmaten horen spreken over een overhoring, en dat is het eerste dat g’ervan hoort.

Mails die ik had moeten lezen, en er zijn eigenlijk geen excuses dat ik ze niet gelezen had. Niets ergs hoor, niets dat niet kon wachten tot morgen. Maar toch. Ik loop daar ambetant van. Geen vat op het leven, zoiets.

Soms ben ik zeer onzeker in dergelijke zaken, en als de technologie me in de steek laat al helemaal. Verdorie.