Zo. ‘t Zit erop, voor dit jaar, Comedy Zone, wat mij betreft.

Op een aantal vlakken niet echt een hoogvlieger, maar toch: bijzonder fijn om doen. Ik heb alle voorstellingen gezien, en ik heb over alle voorstellingen behalve de laatste een artikel geschreven. Voor dat laatste, de Crazy Comedy Cover Contest, mag Ilse de honneurs waarnemen, en heb ik alleen de foto’s getrokken.

(Nu, als mijn opinie zou gevraagd worden: het niveau lag beduidend lager van de vorige drie jaren, David Galle’s timing zat er pèts op en als er tweede prijzen zouden gegeven worden, zou hij die krijgen, maar Piet Depraitere is de meer dan overterechte winnaar, Raf Coppens was zo nijdig als een nijdig slordig nijdig beestje (en ik vond dat eigenlijk wel wijs), en ook: het is nog maar eens gebleken dat zélfs met ijzersterk materiaal, er ook nog timing én présence moet zijn, én zelfvertrouwen, én ervaring, én, én, én. En dat het allemaal niet zo gemakkelijk is als sommige mensen het wel denken, en dat iedereen (iederéén) zijn kilometers moet afleggen, en dat de meerderheid van al die mensen eigenlijk ongelooflijk sympathiek zijn.)

Het is niet dat ik mezelf als een grote comedy-kenner wil opwerpen of zo, maar hey, ik weet wat ik graag zie. En ik dénk dat ik er een redelijk oog in heb wanneer iets werkt of niet, ongeacht of ik het graag zie of niet.

Consultant zijn is een mening hebben over alles, en die min of meer gefundeerd kunnen uitleggen: dag één, dag twee, dag drie, dag vier.