Eikes! De Koning en de Koningin zitten in de zaal!

André doet dat goed, de liedjes afbreken op voorhand. En Tanja Dexters heeft twee dames bij op het podium, maar het liedje is nog altijd hetzelfde. Tiens, ze zingt gelijk beter dan vorige keer? Of ben ik het gewoon gewoon geworden? ‘t Blijft meh.

Nelson blijft ook maar meh. Saai, saai, saai.

De Paranoiacs, daar weet ik tegenwoordig meer over dan ik eigenlijk wil weten. Het publiek is onnatuurlijk enthousiast, zij zijn onnatuurlijk afgeborsteld, wat Bart Peeters ook moge zeggen over lelijke en ongewassen mannen. De bridge is nog altijd een dood moment, met die hey! hey! hey!, en voor de rest ben ik er nog altijd niet wild van.

Butterfly Mind, niet altijd even zuiver gezongen etherisch geneuzel dacht ik me te herinneren. Getting strong in your strong and steady worms, zong ze zonet. Huhu. En voor de rest blijft het maar aanslepen, en slepen, en slepen. En het einde is knullig. Afvoeren.

“It’s one of those songs that grow on you,” zegt Katrien. “Yeah, like mold,” denk ik daar dan bij. En Katrien zegt dat ze niet naar mekaar mogen kijken terwijl ze zingen. Ja, gelijk Abba in den tijd. Kalle.

Oh, ‘t is alweer bijna gedaan: Katy Satyn, en ik weet al niet meer wat die deed. “Je kan er donder op zeggen dat wel een dozijn landen een dergelijk liedje insturen,” weet André, en ik zou André in deze geloven.

Och ja, dàt. Stomp stomp stomp riedeltje op fluit stomp stomp stomp cliché refreintje stomp stomp stomp balkandeuntje stomp stomp modulatie naar einde van ding stomp stomp riverdance stomp stomp stomp Ruslana light stomp stomp. En meer vals gezongen dan vorige keer, denk ik.

Zucht. Tssja. Van deze zangers? Moet ik nu kiezen? De Paranoiacs, vrees ik.