Bestaat er zoiets als een anti-voetenfetisjist? Mag ik mezelf daarvoor outen? Ik kan me geen voeten voor de geest halen die mooi zijn. Van mijn kinderen, misschien, maar dat is natuurlijk buiten categorie. Voor de rest: ick.

Voeten zijn vies. Er staan van die vieze aders op. Lange tenen zijn degoutant, korte tenen zijn bleh, en trouwens tenen zijn misvormde vingers en kleine tenen zijn de softenonpatiënten van ieders lichaam. Er zitten vieze plooien in de hiel, er is zwaar en zeer periodiek onderhoud aan om ze in minimaal presenteerbare vorm te houden, teennagels zijn een belachelijk concept, zelfs vrouwen hebben soms lange haren op hun grote teen, en het is aan de persoon niet te zien of hun voeten zullen stinken of niet.  

Schoenen? Er zijn welgedelijk zeer mooie schoenen. Pas op, ik heb het over schoenen, niet over turnsletsen van Nike of dergelijke. Maar écht mannenschoenen, daar kan men niet meteen heel erg enorm veel mee verkeerd doen. Mijn voorkeur gaat uit naar Dr. Martens, zwart, maat 45, met ijzeren tippen. If I could be arsed zou ik andere schoenen ook wel kopen, daar niet van hoor: iets in het leer, iets duurs, iets Italiaans of zo. Maar ik kan dus sinds mensenheugenis niet meer ge-arsed worden, en dus loop ik de winkel binnen en vraag ik aan de winkeldochter zwarte Dr. Martens, maat 45, met ijzeren tippen, en neen, ik hoef ze niet te passen.

Schoenen voor vrouwen echter. Eine ganz andere Sache. De stelregel is nochtans eenvoudig: hoe meer vlees er bedekt wordt, hoe beter de schoen. Of wacht, toch een uitzondering: teendécolletés zijn nog erger dan blootsvoets. En gedoe met riempjes voorbij de enkel, vergeet dat, tenzij u de kuiten van Kim Gevaert heeft. Ik wed dat die dingen kalkoenfilets maken van uw onderbenen.

Och, dames, om het eenvoudiger te maken: ga er even van uit dat uw voeten lélijk zijn. Ja, ook de uwe, juffrouw. Jawel, ook die van u, mevrouw. Ongeacht wat die mossel die aan uw in de Veldstraat shoppende arm hangt er van moge zeggen. En ook úw tenen zijn misvormd—nagellak aan die nagels is als lippenstift op een varken: het trekt de aandacht, jazeker, maar het maakt het allemaal niet écht aantrekkelijker.

Ik ben niet tegen een hak. Dat maakt uw kuiten mooier, en u gaat er (mits enige training en een minimale aanleg) automatisch eleganter door lopen. Doe die training dan wel in de beschutting van uw eigen woonplaats, niets belachelijker dan enkelwaggelend door het leven te gaan.

Ik ben ook niet tegen laarzen. Op een aantal voorwaarden: om te beginnen dat u er in past, natuurlijk. Een laars moet aansluiten zonder te flabberen en zonder open te staan. En geen halve maatregelen: van die enkellaarsjes met een half hieltje, laat dat in ‘s hemelsnaam in de jaren 80 staan. Echt laarzen of geen laarzen, mijn gedacht.  

Een schoen of een laars hoeft trouwens niet stomp te zijn voor mij, maar, euh, nieuwsflits: weinig vrouwen hebben voeten van veertig centimeter lang waarvan de laatste vijftien op een spitse driehoek eindigen. En weinig is zo lachwekkend als zo’n elegant driehoekje waar dan veel te brede voeten in zitten, zodat de grote en de kleine teen er opvallend uitstulpen.

Um. Ja. Gho. Ik ken er niet echt zo veel van, eigenlijk, als ik er zo’n beetje over nadenk. Maar ik weet wél wat ik spuuglelijk vind.

Mijn persoonlijke voorkeur, trouwens, gaat uit naar hoge botten in donkere daim, met een hoge maar niet belachelijk hoge hak, recht naar naar beneden en niet in naaldhakformaat.