Ja, ik kan mij nijdig maken in technologie.

Het zou moeten werken, het zou moeten samen werken, het zou moeten doen wat ik wil dat het doet, en het zou moeten goed werken.

Ik heb het hele weekend een netwerkverbinding niet aan de praat gekregen. Waarom? Ik weet het niet. De computer zegt me dat ik aan het netwerk hang, maar dan weigert hij te synchroniseren. Waaarom? Ik weet het niet. Gelukkig: ik ken er genoeg van om te weten dat ik er niet ga achter komen waarom het niet werkt. Leuk.

Ook: Els’ weblog verdwijnt regelmatig. Onzichtbaar voor een groot deel van de mensen, zichtbaar voor een ander deel. Ik heb precies hetzelfde gehad, en toen is het alleen overgegaan als ik van hostingpartij veranderd ben. Waarom? Chô, meneer, als we dát zouden weten…  het is iets met WordPress en hoe dat met fouten omgaat, en hoe het daarbij denkt slimmer te zijn dan wij.

Ook: ik heb één programma dat doet wat het moet doen, maar dan enkel als het niet bij mij thuis is. Ik verdenk de bloederige Apple bloederige Router ervan dat hij smeerlapperijen doet. Maar kan ik er iets aan doen? Nee, want de interface schermt me af van de Complexiteiten Des Levens. Ik ben te stom om er aan te komen want ik mag daar niet mee prutsen, zij weten wel beter.

Pas op: áls ik er zou aan kunnen komen, dan is er evenveel kans dat ik het finaal verkloot als er kans is dat ik het in orde krijg, natuurlijk. Maar wellicht zou het zijn als met mijn netwerkverbindingprobleem, gewoon niet te vinden wat of hoe.

Ook: ik wil foto’s op mijn iPod zetten. Die foto’s wil ik er op 1600 pixels breed op zetten, niét op 640 pixels breed. Ja, ik weet dat ik zoveel pixels niet tegelijkertijd op het scherm kan zien. Ik wil er een paar panorama’s op zetten die ik dan kan pannen en zoomen. En een paar hogeresolutiemacro’s van beesten, om mee te stoefen op straat.

Daar dient die bloederige tweevinger-zoomin-zoomuit voor, juist?

Nee, niet juist. De iPod Touch “optimaliseert” de foto’s voor mij. Six hundred and forty pixels should be enough for anybody, quoth Steven Jobs.

Bah. Om ze tegen de muur te smijten, soms, al die digitale dingen.

Nog een geluk dat ik een boekje heb waarin ik kan schrijven en tekenen.

En dat ik morgen nog eens een jobinterview mag afnemen.